De pauze is voorbij! BUEN CAMINO! :D

Here i go again! Na een korte pauze van bijna 4 maanden gaat het dan toch weer beginnen. En ohohoh wat heb ik er weer veel zin in gekregen. Het was heerlijk om even thuis te zijn, iedereen te zien en ook om gewoon weer even te werken, maar 't leven wordt wel snel standaard hoor.

Erg leuk vond ik het toch wel om te horen, dat best veel mensen mijn reisverslagen hebben gelezen! Maar voel je niet bezwaard als je ze niet lees hoor, ik doe het voor mijn oma :P.

24-09-2016 – Dag 1! Tijdens een barbecue bij Sonny thuis ergens in juli. Geeft Sonny aan eind september op vakantie te gaan met een VW camper busje richting Frankrijk.

Na al mijn plannen om liftend naar Zuid Frankrijk te gaan, klinkt dit idee mij als muziek in de oren. In de week na de barbecue, vraag ik Sonny of ik mee mag op zijn vakantie.....

Op deze stralende zaterdag in september is het dan eindelijk zo ver, deel 2 van mijn wereldreis. Ik heb me voorgenomen om overal nog meer van te genieten en mijn leven onvergetelijk te maken.

Nadat we Erwin opgehaald hebben (een vriend van Sonny) en de surfplanken ingeladen hebben zetten we koers richting het zuiden. Eerst nog even wat Twenny-Bars scoren in Amsterdam, om vroeg op de avond bij de eerste tussenstop aan te komen in Brugge (België). Toevallig ben ik hier al een keer op stap geweest en weet ik hoe geweldig het hier kan zijn.

We parkeren de camper op een speciaal gecreëerde camper parkeerplaats vlak naast het centrum. Even eten – drinken – mooi maken en door richting Cafe de Pick. Naast smakelijk bier zijn er heel wat jonge meisjes. Erwin heeft schijnbaar geluk, wanneer we naar buiten lopen komt er een meisje achter Erwin aan. Veel verstaan we er niet van, maar uiteindelijk schreeuwt ze heel hard: “IK KAN WEL SCHUREN, MA NIE MUILEN”. Hmm, dat wordt onze nieuwe lijfspreuk deze vakantie.

Nog wat clubs in en uit, maar de Belgische meisjes zijn niet zo gewillig..... Dan maar lekker naar bed, volgens mij heb ik ook alweer genoeg gehad.

25-09-2016 – Dag 2! Na een klein beetje uitgeslapen te hebben wordt de camper gestart en zakken we verder Europa in. Misschien was het toch meer dan genoeg :), maar gelukkig is het een camper en terwijl de mannen lekker kilometers vreten, val ik nog een paar keer in slaap.

In een keer door naar Lacanau is toch even te ver en op de TomTom zoeken we een plaats uit langs de route om even te eten. Eenmaal in een pittoresk Frans stadje aangekomen, blijkt daar op zondag avond niet meer open dan een sandwichery en een Quick (Fransen MC Donald). Na een hamburger en een biertje, toch maar verder naar Lacanau. Erwin rijdt verder en ik slaap verder. 4 uur 's nachts bereiken we de surf hotspot (hoewel ik daar weinig van gemerkt heb :D).

26-09-2016 – Dag 3! Uitgeslapen word ik wakker in het verre Sud-France, eerst even een rondje lopen en een camping checken.... Even douche zou wel lekker zijn....

We komen terecht op L' Océan, we mogen zelf een mooie plek uitzoeken en rijden de camper op zijn plaats. Helaas komen we erachter dat ons elektriciteit-snoer niet ver genoeg reikt en een koude koelkast is toch wel fijn. Op de receptie vraag ik of we op 55 mogen staan, mevrouw de receptioniste zegt: “I don't think thats a good spot for a camper, because it's really sandy”. Ik hou wel van Sandy, dus zeg “no problem, we can make it”.

Het zou het mooiste zijn om achteruit in te rijden, ik keer de het busje en rol langzaam achteruit. Wanneer we op 2/3 van de gewenste plek staan, zakt het rechter achterwiel tot aan zijn as weg in Sandy. Hmmm :D.

Ach, ons verlengsnoer haalt het, dus we laten hem zo wel even staan. Eerst maar eens surfen.

Op het strand zijn de golven MASSIVE, in ieder geval niet voor beginners. Maar ik moet toch ergens beginnen, dus lekker in het schuim oefen ik het opstaan en balanceren. Wanneer de golven zo intens zijn, is zelfs het schuim niet makkelijk. Opstaan vallen, opstaan vallen en nog maar weer eens opstaan. Ik heb me voorgenomen om aan het eind van de twee weken toch een medium surfdude te zijn.

Na overal gewassen te zijn, kopen we wat boodschappen bij een supermarkt. Sonny toont zich een voorbeeldig kok en de biertjes smaken heerlijk. Echt, dit lijkt op vakantie.

27-09-2016 – Dag 4! We verlengen en dagje op L' Océan en wagen ons in weer het water. Langzaam sta ik meer, maar sturen in het schuim is bijna onmogelijk.

Omdat de camper toch wel een beetje schuin stond en hierdoor Erwin bij het slapen constant in Sonny's armen lag, willen we toch uit dat kuiltje vandaan.

Bij de supermarkt hadden we een kratje meegenomen en wat dozen om het losrijden te ondersteunen. En de 30 cm waar het kratje lag werkte uitstekend, maar meteen daarna slokte Sandy de wielen weer op. De 6 cilinder VW diesel had daarnaast ook niet echt voldoende power om lekker door te gassen. Het kabaal wordt opgemerkt door de andere campinggasten en zoals het campinggasten betaamt staat binnen no-time een heel elftal de camper te duwen. Hupsakee we zijn los. Nu dan maar op 66 staan, daar ligt een stevigere ondergrond.

's Avonds proberen we het nachtleven van Lacanau uit, in de zomer waarschijnlijk een bruisende toeristen stad, maar nu is er maar één kroeg open. En hier zijn ze niet zo aardig om de Franstalige muziek enigszins aan te passen voor de internationale gasten.

28-09-2016 – Dag 5! Surfen surfen surfen, it's a live style.

Vandaag werd ik hard geconfronteerd met de gevaren van de stroming en de golven. Ik zie een echtpaar leuk het ruige water in rennen en lekker springen tegen die machtige golven. Tot ze op een punt komen waar ze merkten dat de stroming te sterk is om tegen in te zwemmen en de golven ervoor zorgen dat ze geen moment rust krijgen (Dientje weetje nog? Dat wij het zelfde deden in Frankrijk? :S)

De vrouw raakt in paniek en hapt naar lucht, de man begint te schreeuwen. Ik zie de angst in hun ogen. En weer klapt er zo een meedogenlose golf overheen. Een andere surfer merkt de nood ook op en samen peddelen we erheen. Dientje en ik waren niet zo groot en konden makkelijk op de surfplanken van onze redders erbij, maar deze man weegt toch al gauw een kilootje of 110. De andere surfer gaat voor de vrouw (en heeft het ook niet makkelijk, want ze is in blinde paniek), ik ga voor de man. Toch bijzonder om te zien hoe iemand in zo een situatie, meteen voor zijn eigen leven kiest. Hij klimt op mijn plank (die maar net aan blijft drijven) en ik begin met de golven mee te zwemmen en de kracht van de golven te gebruiken om dichter bij de kust te komen. Na een slopende 7 / 10 minuten kunnen we eindelijk weer staan en zwalken we naar het drogen.

Puuh, gered.

29-09-2016 – Dag 6! Door het zoute water en mijn schurende wet-suit heb ik heb ik mijn nek aardig open gekrabd. Daarnaast is het prachtig weer, dus een dagje op het droge kan geen kwaad.

Rond etenstijd racen we met de camper naar Bordeaux. Sonny stuurt de camper behendig door de smalle straatjes, uiteindelijk vinden we een parkeerplaats zonder hoogte beperking aan de rand van het centrum. Eventjes een paar biertjes weg drinken om in de stemming te komen. Wanneer we richting de muziek lopen, komen we erachter dat het Saint Michel day is. En toevallig heeft Bordeaux en heel district aan deze heilige toebedeeld. We komen bij een pleintje uit waar twee kleine podia zijn gebouwd. Leuke muziek en veel mensen, maar na zo een dagje op het strand moet de choke toch aardig aan om zin te krijgen. Wanneer hier het feestje afloopt, lopen we met twee Franse meisjes mee naar de volgende kroeg. Erg warm en veel jonge mensen, maar de stemming zit er aardig in. Best heel goed voor mekaar voor een donderdag!

Helaas stoppen ze er hier ook me om 01.00 uur.... grrrr. Bij het afsluiten komen we een groep jongeren tegen die nog even gaan eten. Mede doordat ze aardig dronken zijn, lijken ze nu wel een aardig woordje Engels te spreken. We worden van harte uitgenodigd om mee te gaan. Na +- 40 minuten lopen blijkt hun favoriete snackbar gesloten. Hmm, laat dan maar zitten. Een van de meiden uit het groepje (die wel goed engels spreekt en hier ook verdomd trots op is), kan het niet over haar hart verkrijgen en zoekt met ons verder naar een snackbar. Daarna krijgen we van haar een privé-toer door de straten van Bordeaux, best lief bedoeld hoor allemaal..... maar eigenlijk was ze stront vervelend.

Eindelijk van dat mens af.... lopen we terug naar de camper. Wat blijkt, we hebben de camper pal naast de nachtclubs van Bordeaux geparkeerd. Voor knappe gewillige meisjes is ons “La Plage” geadviseerd.

We proberen alle deuren, maar de uitsmijters zijn onverbiddelijk. We komen er niet (meer) in.

30-09-2016 – Dag 7! Erwin heeft het in ene op zijn heupen en wil niet meer in Bordeaux blijven. Sonny en ik zijn gelukkig de moeilijkste niet, dus we gaan verder. We stellen Hossegor, “The Surf Place to Be” in op de TomTom. Na een paar uur rijden komen we aan, meteen even op het strand kijken naar de golven. Wow, waar de golven in Lacanau al erg agressief waren, klappen ze hier helemaal direct en kei hard op het strand. Hmm, zeker geen plaats voor beginners. Daarnaast is de surfspot een naaktstrand en op dit strand liggen geen mooie slanke Françaises., maar eerder een paar aangespoelde zeekoeien. Geen enkele reden om hier een seconde langer te blijven!

Door naar Zarauts in Spanje, Sonny is hier vorig jaar op een surfvakantie geweest. Vroeg op de avond komen we aan, helaas blijkt de camping die we voor ogen hadden al gesloten. Door naar het centrum en echt we komen op het perfecte moment aan. De betaalde parkeerplaatsen naast het strand eindigen op 30-09, 21.00 uur. We vinden een mooie plaats op 150m van het strand, helaas geen sanitaire voorzieningen en stroom, maar verder staan we perfect midden in een woonwijk.

Onderweg hebben we een maaltijd salade gegeten, dus meteen klaar om Zarauts onveilig te maken.

Goh, we vinden een bar waar een biertje maar €1,- kost en toevallig is daar een Duits studenten gezelschap. Sonny windt meteen het mooiste meisje om zijn vinger...... Het wordt later en gezelliger. Helaas haken de Duitsers af, wij door naar de volgende club. Communiceren met de Spaanse mensen als je zelf geen Spaans spreek, is lastig. Wel blijkt er een jonge dame te zijn die onze aanwezigheid erg waardeert. Helaas is er een andere feestganger die het gedrag van de jonge dame juist weer erg veroordeelt. En richting Erwin maakt hij een paar gebaren die iets met de dood te maken hebben. We hebben genoeg gehad en verlaten de club.

2 minuten later blijkt de jonge dame ons gevolgd te zijn en de vervelende meneer van de gebaren ook. Eerst is het vrij kostelijk om het gehele tafereel te aanschouwen, maar dan wordt meneer agressief en duwt het meisje/vrouw op de grond (ze blijkt overigens zijn ex te zijn). Hoho dit gaat te ver en onze lieve Sonny evolueert in Karata Kid Sonny en begint zich ermee te bemoeien. Maar het wordt toch allemaal wat spannender, als de boze meneer een fles stuk slaat en ons met de hals begint te bedreigen. Hmm, Sonny heeft eigenlijk te veel gedronken en met deze Spaanse mensen kunnen we geen woord wisselen. Het is niet ons probleem Sonny!! We gaan :P.

Gelukkig komt er ook een andere groep Spaanse jongens aan waarvan er één wel goed Engels spreekt, we leggen hem het verhaal uit en laten hun het maar lekker oplossen.

1-10-2016 – Dag 8! Vrij fris worden we wakker en duiken het (vrij warme) water in bij Zarauts. De golven zijn aardig geschikt voor mijn niveau. Gelukkig is de stroming hier bijna niet aanwezig, waardoor het in het water zijn veel minder vermoeit.

Opstaan vallen, opstaan en vallen. Het begint er aardig op te lijken. 's Middags begin ik zelfs al een beetje te sturen.

Joey, een vriend van Erwin, is naar Bordeaux gevlogen en viert ook een paar dagen vakantie met ons mee. 's Avonds eten we bij een soort van bar waarbij je een soort van tappas gerechten kan opscheppen. Echt super lekker en een gezellige sfeer.

Wanneer Joey samen met Erwin zijn Airb&b regelt, beginnen Sonny en ik alvast vorm te geven aan de zaterdagavond. Weer naar de 1€ pils bar, er is niemand (helemaal niemand) binnen. Tussen alle Spaanse muziek van de barvrouw door, vraag ik Meatloaf aan. Sta daar in mijn eentje gigantisch uit mijn plaat te gaan, presteert de barvrouw het om Meatloaf halverwege te stoppen en weer dat Spaanse getingel aan te zetten. Volgens mij heb je het dan echt niet begrepen!

Toch maar verder kijken, komen we langs de boulevard terecht in een club waar deephouse gedraaid wordt. Hmm, dat is dan wel weer leuk. Mooie meiden zijn er ook, OHJOOHJOH!. Sonny en ik worden langzaam verliefd op twee Spaanse meisjes (die echt de showstelen), maar de taalbarrière en een gebrek aan openingszinnen weerhouden mij ervan om het te proberen.

Het is super gezellig en heel Zarauts staat vol met locals. In de volgende club een iets minder knap meisje, daar durf ik het wel bij. Maar na een gesprek van 1 minuut, wordt het zo gedwongen dat het ongemakkelijk voelt. LAMA.

We schuiven van club naar club, omdat ze allemaal een andere sluitingstijd hebben. Best leuk, zo kom je nog een ergens. Uiteindelijk begint een van de vriendinnen, van de mooiste meisjes ooit, wel tegen me te praten, maar wanneer ik aangeef dat ik geen Spaans spreek en de vertaal-app op mijn telefoon wil gebruiken, haakt ze af.......

Nieuw goed voornemen → Spaans leren

2-10-2016 – Dag 9! Ohjee, we lagen uiteindelijk pas om 6.40 uur in bed. Om 14 uur klopt Erwin op de camper. Wordt er nog gesurft vandaag?

Tja, zonde om deze mooie dag zo voorbij te laten gaan. Snel uit bed en 20 minuten later liggen we in het water. Voor de avond die we beleefd hebben, voel ik me best goed. Surfen gaat alweer een beetje beter.

's Avonds zoeken we in een dorpje verder een leuk restaurantje op, verder kun je op zondagavond in tegenstelling tot de zaterdag echt een kanon afschieten.

3-10-2016 – Dag 10! Vroeg uit de veren om van het weer en de omgeving te genieten. De golven zijn niet perfect, maar in het water liggen voelt lekker. 's Middags besluiten we om terug te gaan naar Frankrijk. Sonny heeft gehoord dat Mimmisan in Frankrijk ook een mooie surfplek is. We stellen de TomTom in en koersen weer in noordelijke richting. Doordat we tolwegen vermijden, komen uiteindelijk om 21.0 aan in Mimmisan. Gohh Sonny, ruik jij dat ook? Wat een lucht hangt hier joh.. Niet te harde.

Eerst maar even eten en daarna lekker slapen.

4-10-2016 – dag 11! Wanneer we 's ochtends wakker worden, hangt die lucht er nog steeds, daarnaast zijn alle campings hier al gesloten en een camping met toilet en douche gelegenheid is inmiddels wel heel wenselijk.... Toch maar terug naar Lacanau. We rijden weer naar camping Le Oceán en kiezen een plek met sterke ondergrond.

's Middags meteen het water in, maar ooh wat zijn die golven ongelooflijk krachtig. Net wanneer Erwin en ik door de branding heen zijn, krijgen we toch weer twee mega golven over ons heen.3 – 4 seconden onderwater... niet te doen. Hmm, niet voor mijn niveau.

's Avonds bij de camper hebben we een probleempje met de waslijn. Sonny wilt daarom de deur openen met de sleutel, maar breekt daarbij de sleutel in het portier. HEA WAT @?#$?@?#? Ja, inderdaad hij breekt de sleutel!! Met een schaartje pielen we de sleutelbaard uit het slot. Hmm, het ziet ernaar uit dat de baard eventueel nog wel gekopieerd kan worden......

Eerst maar even tijd voor ontspanning, we nodigen onze achterbuurvrouw uit voor een borreltje en spelen een paar potjes liegen.

5-10-2016 – dag 12! Voor vandaag hebben we 1 missie, die sleutel moet gerepareerd. Sonny gaat eerst alleen naar de plaatselijke supermarkt. Hier hebben ze niet de juiste sleutel, wel krijgt Sonny een adres mee. 9.10 is Sonny terug bij de camper en vragen we aan de receptioniste van de camping hoe we het snelst bij “Beclauto” kunnen komen. De eerste bus gaat om 9.15, mooi die kunnen we dus nooit meer halen. De volgende bus gaat om 12.15, hmm dan hebben we wat tijd over. In Lacanau drinken we koffie om ons daarna ruim optijd bij het busstation te voegen. Voor de zekerheid vraag ik nog even in het toeristeninformatiecenter of we werkelijk bij de betreffende winkel deze sleutel kunnen krijgen. Beclauto moet de juiste winkel zijn!

De bus komt keurig op tijd aan en zet ons af in”Lacanau de Ville” om 12.45. Eventjes zoeken naar de juiste richting, Oohshit, Beclauto heeft pauze van 12.30 tot 14.30. Dan maar eventjes een broodje eten en uitrusten, de supermarkt is gelukkig dichtbij.

Wanneer we om 14.30 eindelijk welkom zijn, geeft de medewerker aan dat zij niet de juiste sleutel hebben. GRRRR, dat meen je niet. Wel is de jonge man zo behulpzaam om een volgend adres op te schrijven. Bij de L'Clerec in Saint Medard en Jalles, moet het voor 80% zeker lukken. Het is ongeveer 28 kilometer verder op, de bus komt pas om 18.10, doet er ongeveer 2 uur over en de winkel sluit om 20 uur. Gohh, het zit ons niet erg mee vandaag. De jonge man van Beclauto doet ons de suggestie om te gaan liften.

We kopen een stift in de supermarkt en nemen een groot stuk karton mee. Net buiten het dorp gaan we staan, vrolijk lachend en zwaaiend. En echt, wie nu nog zegt dat Franse mensen niet aardig zijn, die heeft het goed mis. Na ongeveer 15 minuten stopt er een jonge vrouw/moeder in een leuke Fiat 500, echt Engels spreken doet ze niet maar met wat gebaren begrijpt ze ons probleem. En het toeval wil dat ze ook echt helemaal naar Saint Medard en Jalles toe moet, ze zoekt zelfs nog even na bij welke winkel we exact moeten zijn. Wat een top vrouw, wie zou ze leuk hebben gevonden, Sonny of mij? :D

Wanneer we de winkel binnenstappen wordt ons probleem erkend, de stageloper zoekt het juiste patroontje erbij en de baas kopieert de sleutel in 10 minuten. Voor de zekerheid laten we er twee maken, om 15.40 staan we buiten met twee gloed nieuwe sleutels. Hoog tijd voor een biertje.

Wanneer we terug willen en de bus kaart bekijken, lijkt het erop dat de eerst volgende bus pas om 18.30 gaat. Toch dat liften maar weer proberen?

We lopen terug naar de hoofdweg (okee, dit is ongeveer 4/5 km en Sonny heeft aldoor het idee dat we verkeerd lopen, maar het instinct van een reiziger laat hem niet in de steek :) ). We komen bij de hoofdweg aan, schrijven Lacanau de Ville / Ocean op ons kartonnetje en nog voor de stift het karton verlaat stopt er een man in een bestelauto, spreekt geen woord Engels, maar vrolijk en behulpzaam is hij wel. We kunnen mee rijden tot ongeveer halverwege en dan verder liften. Perfect!

We stappen uit en nemen weer een overzichtelijke positie in, het duurt geen 30 seconden of er stopt een man in een peugeot 106. Dit gaat lekker! We gaan door naar Lacanau de Ville.

We stappen uit en terwijl we onderweg zijn naar de volgende positie, hou ik voor de grap het kartonnetje omhoog. Nu stopt er een leuke jonge dame, ze moet naar Lacanau Ocean en vindt het geen probleem om ons af te zetten bij de camping. Wat een lieve lieve mensen.

Om 17.50 zijn we terug op de camping. Wat een ervaring in zuid Frankrijk.

The moment of truth!! doet de sleutel het!?!? Hij gaat een beetje stug, maar de scherpe randjes moeten er ook nog even af... HIJ DOET HET.

Tijd voor een biertje en de bonte avond!

6-10-2016 – Dag 13! Vandaag is de dag om weer alleen verder te gaan. Om half 7 gaat mijn wekker, even tas inpakken en weer naar het busstation. Nu heb ik wel de bus van 9.15 naar Bordeaux. Het duurt een kleine twee uur, maar ik word bij het treinstation afgezet. Echt van de informatieborden betreffende openbaarvervoer in Nederland kan volgens mij elke gek nog wel iets breien, maar hier in Frankrijk...... er is geen touw aan vast te knopen. Vandaar dat ze misschien ook zo een groot klantenservicecentrum hebben!?

Hier word ik overigens wel vriendelijk aan het juiste ticket geholpen, mijn trein gaat om twee uur 's middags. Eerst nog even voldoende tijd om ergens koffie te drinken in Bordeaux, wat een prachtige stad.

Later op de middag kom ik aan in Bayonne en vroeg op de avond in Saint Jean Pied de Port, het start punt van El Camino. Oh wat heb ik hier ongelooflijk veel zin in gekregen!

De Pelgrimsoffice is nog open, meteen maar mijn Pelgrimspas en St jacobsschelp scoren. In de rij ontmoet ik Peter (van Californië) en Robin (Londen).

Samen worden we naar een goedkoop hostel verwezen, daarna nog even samen eten (en een biertje natuurlijk) om op tijd naar bed te gaan. Peter is 63 en waarschuwt mij voor zijn gesnurk, als het te erg is mag ik heb wakker maken (hit me in the face:)).

De nacht begint en meteen realiseer ik me wat ik de afgelopen maanden niet gemist heb aan het reizen....... De geluidjes die kamergenoten maken, terwijl je probeer te gaan slapen :S.

Het gesnurk begint en eerst is het acceptabel (niet leuk of lekker, maar acceptabel). Dan wanneer ik al ruim 1.5 uur wakker lig begint me daar toch een houtzagerij te draaien, niet normaal. Ik doe oordopjes met muziek in en zelfs daar gaat het dwars doorheen. Wanneer ook nog mijn bed begint te schudden, is de maat vol en wil ik Peter gaan wekken om een andere slaappositie in te nemen. Maar wanneer ik naast Peters bed sta, begint hij hard te lachen. Het is niet Peter die zo snurkt, maar een andere kamergenoot. Wat een ellende!

7-10-2016 – Dag 14! Na een nacht met heel weinig slaap, toch maar opgestaan. Mijn energie voor de Camino wint het van de korte nacht. Ik ga er tegen aan!

Bij het hostel heb ik een ontbijt gekocht, eerst wacht ik nog even op Robin om uiteindelijk om 7.15 te starten aan de wandeling. Puur genieten, ik heb me voorgenomen om rustig aan te beginnen, maar de eerste etappen is nu eenmaal 27 km en schijnt ook meteen de zwaarste van de hele tocht te zijn. Robin en ik stappen lekker door als we na 1.5 uur Peter tegenkomen. Bij Peter gaat het helaas allemaal niet vanzelf, Robin neemt een tas van hem over en ik praat wat met Peter over zijn motivatie om de Camino te lopen. Echt, ik verbaas me erover hoe makkelijk de oudere pelgrims over hun problemen praten.

Rond 10 uur komen we aan bij de eerste tussenstop, Peter besluit om hier ook maar meteen te overnachten. We hebben dan 7 kilometer gelopen. Terwijl we even aan de koffie zitten, sluit Martin bij ons aan (een Deense jongen die de laatste 12 jaar in Canada heeft gewoond). Het is gezellig en het uitzicht fantastisch, maar we zijn er nog niet.... we moeten door.

Het eerste stuk loop ik samen met ongeveer alle mensen onder de 30 die vandaag begonnen zijn (ongeveer een groep van 15 mensen), super gezellig, maar soms net even te lang wachten om samen te blijven lopen. Martin en ik willen toch twee tandjes sneller dus lopen op de groep vooruit.

Rond half 4 komen we aan in Roncevaux een prachtige kerk, met nieuw ingerichte herberg. Eventjes de beentjes rusten en 's avonds met alle pelgrims dineren.

El Camino is echt begonnen.

8-10-2016 – Dag 15! Een wandeling van 21 km staat voor vandaag gepland. De sfeer tijdens de wandeling is eigenlijk veel te gezellig, althans heel anders dan ik me had voorgesteld. En er lopen ook veel heel veel meer mensen dan ik had verwacht voor deze tijd van het jaar. Ik geloof dat er in de herberg van afgelopen nacht +_ 150 bedden bezet waren!!!

Tijdens het diner van gisteravond heb ik twee Duitse meisjes (Doro van 19 en Nina van 18) en een Canadese schone (Kylie van 25) ontmoet. Martin heeft met de dames afgesproken om vandaag samen te gaan wandelen. De gezelligheid zit er goed in, met iedereen valt een leuk babbeltje te maken. En tja, omdat je toch zo een 6 uur aan elkaar gebonden ben.... praat je over van alles en nog wat.

Alleen de Duitse meisjes zijn lief, heel lief zelfs, maar ohohoh ze hebben een backpack ingepakt die ongeveer 50% van hun eigen lichaamsgewicht weegt. Vooral Doro heeft het er zwaar mee. We nemen wat gewicht over, proberen de aandacht te verleggen (“we are all in this together”), maar ze heeft het niet makkelijk.

Rond drie uur 's middags komen we aan in Larrasoana en checken in bij San Nicolas Albergue, ik koop bewust niet het diner bij het hostel, omdat ze een keuken beschikbaar stellen om zelf te koken. Het is tenslotte toch zaterdag dus even naar de mini-market om mijn eten en een paar halve liters te kopen. De supermarkteigenaar biedt mij meteen een wijntje aan, dat gaat lekker! En dat bier klapt erin, niet normaal, misschien toch iets te weinig water gedronken vandaag.

Argh, ik krijg zin in een beetje gezelligheid en het is toch zaterdag, er is vast wel een kroegje in dit karakteristieke dorpje. Na 20 minuten rond gedwaald te hebben, kwam ik van een zeer koude kermis thuis. Zelfs al zou je hier 10 kanonnen afschieten denk ik dat de raam-luiken nog gesloten blijven..... hmm, dan maar even André Hazes luisteren....

9-10-2016 – Dag 16! Door naar Pampalona, de Spaanse plaats waar nog steeds jaarlijks het stieren rennen wordt gehouden. Vol frisse energie starten we aan het traject van 14 kilometer. Het weer is prachtig en in mijn korte broek geniet ik van de landschappen die voorbij schuiven.

Langzaam komt er al een beetje ritme in, wakker worden +- 1.5 uur lopen en dan even koffie. Heerlijk!

Vroeg op de middag bereiken we Pampalona, en nemen we een bed bij herberg Jesus y Maria. Eventjes douche en opfrissen om daarna de stad te verkennen. Robin is afgelopen jaar bij het stieren rennen geweest en kan er met zo veel enthousiasme over vertellen, dat het voor mij een nieuw bucketlist dingetje is geworden. Eventjes langs de kerk, het stadion en de stadsmuren, Pampalona heeft een mooie rijke historie.

's Avonds (weer veel te gezellig) met alle jongere van de Camino pinchos (Spaanse Tappas) eten. Super gezellig en de sterke verhalen vliegen over tafel. Wel geeft Doro aan dat ze vanaf morgen haar eigen ritme wil gaan lopen. Prima, veel succes lieverd!

10-10-2016 – Dag 17! Zo rond 6.15 beginnen de eerste mensen op te staan en door het gerommel van tassen en slaapzakken wordt je zelf ook wakker. Voor mij is het ook wel prima, omdat ik super veel energie krijg van het wandelen terwijl de zon op komt. Martin en ik hebben ons doel gezet voor Puenta La Reina een kleine 25 kilometer.

Nog maar vier dagen aan het wandelen, maar het psychische stukje van El Camino begint erin te sluipen. -- Wat? Waarom? Wat voel ik? Waarom voel ik dit? -- Zomaar wat vragen die de revue passeren terwijl je de ene voet voor de ander zet.

De landschappen worden iets minder spectaculair maar de beleving van El Camino is prachtig. Het blijft bijzonder dat je constant iedereen weer tegen kom, natuurlijk loop je dezelfde wandeling, maar mensen waarvan je denk dat ze inmiddels echt ver achter liggen zie je 's avonds toch weer bij het diner.

We bereiken om 13 uur de goedkoopste herberg in Puenta la Reine, even douche en de was doen om daarna eten te scoren. Martin toont zich een voortreffelijk kok en kookt heerlijke pasta voor mij.

's Avonds prikken mijn voeten toch een beetje, even een nadere inspectie.... Heb ik nou een blaar? Ik? Ik heb nog nooit een blaar gehad op mijn voeten volgens mij.... hmm doorprikken en schoonmaken lijkt me de beste remedie. Wanneer ik 's avonds in de openbare ruimte mijn boek zit te lezen zegt een Russisch meisje tegen mij dat mijn kleine teen (en die voel ik ook het ergste) een grote blaar is. Echt!? Ook maar doorprikken en inderdaad, daar komt me toch een lading vocht uit, mijn teentje is in ene weer de helft kleiner......

11-10-2016 – Dag 18! Estella it is! Een goeie 23 kilometer. Nog voor 12 uur 's middags komen we aan, we hebben lekker door gelopen. De herberg opent pas om half één, voor de herberg eet ik even een broodje als de Nederlanders Onne en Walter passeren. Deze mannen had ik eerder onderweg al een keer ontmoet. Onne vertelt ons over een wijnfontein op de route, we zijn er bijna..... Dit klinkt natuurlijk heel ongeloofwaardig. Hmm toch maar even navragen en het is waar!! Op ongeveer 2 kilometer van Estella wordt gratis wijn aangeboden, het is vrij vroeg op de dag en het klinkt voor mij wel bijzonder aantrekkelijk. Martin besluit om in Estella te blijven.

Eenmaal bij de wijnfontein aangekomen, staan de Nederlandse mannen en Paul (een Ier van 44) nog aan de fontein te lurken. Ik gooi snel mijn fleswater leeg en vul hem met wijn, wat een prachtige beleving en het is echt gratis!! Nog een re-fill en weer door. Ik besluit samen met de mannen naar Villamayor de Manardin te wandelen. Het gaat vrij stevig omhoog, maar ik geloof niet dat ik eerder zo makkelijk gelopen heb.

Met Paul heb ik echt ongelooflijk veel schik, de praat is alles behalve knap. Puur genieten!

In het dorpje boven op de berg aangekomen blijkt er naast de herberg niks te doen te zijn, ik koop een overnachting, het diner en het ontbijt. De herberg wordt gerund door Nederlandse vrijwilligers die een sterke connectie met het geloof hebben. Wanneer ik 's middags mijn kamer verlaat voor een tukje in het gras is mijn wijnfles nog half vol, wanneer ik mijn kleren wissel voor het diner is de wijnfles leeg. Hmm, tijdens het diner wordt mij snel duidelijk dat Paul de fles heeft leeg gedronken....... en laat ik het zo zeggen.... Ik kon erg om Pauls gedrag lachen, maar de meeste mensen aan tafel waardeerde het niet... :) DAMN DANIËL!!

Ieren kunnen denk ik beter bier drinken.

12-10-2016 – Dag 19! Onne en Walter lopen mij veel te hard, dus vanaf nu lekker alleen wandelen. En dat is ook wat ik eigenlijk wilde, ik wil het somberder.

Voor vandaag kies ik als bestemming Viana, een ruime 31 kilometer. Rond half 8 verlaat ik de herberg, iets voor 12 bereik ik een tussenstop. Misschien eerst even een uurtje mijn voetjes omhoog. Als ik 1.5 uur aan het rusten ben, schiet Martin weer voorbij. Toch nog even koffie, daarna lopen we samen verder.

15 uur komen we aan in Viana en kiezen de gemeentelijke herberg om te overnachten. Hoewel er een uitgebreide keuken is, hebben we weinig geluk. Het is een nationale feestdag in Spanje en de winkels zijn gesloten. Restaurants zijn wel open en ik moet toch eten. Noahja, uit eten dan kan natuurlijk niet somber :P. Met Chris, Robin, Martin en twee Luxemburgse meiden kiezen we een restaurantje uit en ik moet zeggen dat de menu's die restaurants voor pelgrims samenstellen een zeer goede prijs – kwaliteit verhouding hebben.

De meiden hebben ook nog gehoord van een restaurantje die veel soorten thee hebben, achja dat kan er ook nog wel bij. Een zeer geslaagde avond maar om kwart over 9 ga ik naar bed.

13-10-2016 – Dag 20! Om half 7 begint het gebruikelijke geritsel weer, we gaan er weer tegen aan! Op 22,8 kilometer ligt Navarette, dat lijkt me een mooie plaats om te slapen. Op de weg daar naar toe ligt Logrono, een vrij grote Spaanse stad. Door een klein ommetje te maken, loop ik langs de prachtige kathedraal van Logrono. In besluit om even bij de kathedraal naar binnen te gaan, prachtige beelden en glas in lood. Nog eventjes bidden in het kapelletje om weer veilig mijn weg te vervolgen. Rond 13 uur bereik ik Navarette, is toch wel vroeg hea? En hoeveel is 6,8 kilometer naar de volgende plaats nou? Nou, dat weetje weer precies als je er 6 km heb opzitten, grrr :S.

Maar ik kom 15.10 in Ventosa aan, Onne, Walter en Paul zitten al aan een biertje. Ik doe even een wijntje mee om vervolgens in te checken bij de enige herberg in deze plaats.

Ik kook nog even wat instant paella om daarna snel horizontaal te gaan liggen en mijn voetjes te laten rusten.