Maleisië> Indische oceaan> Singapore> Zuid Chinese zee> Java zee> Indonesië ! Dag 212 ONGELOOFLIJK

Ohohjoh, er valt weer aardig wat te lezen, maar ik beloof dat er ongelooflijke avonturen in staan! :D

15-3-2016 – Dag 179! Vandaag hebben we als doel om een maatpak te scoren voor Bas. In alle grote Aziatische steden worden goedkoop maatpakken door Indiërs aangeboden, maar de geld georiënteerde getinte man is in Kuala Lumpur nog niet gearriveerd.

Dan maar een rondje door het nieuwe centrum met de Petronas Touwers. Helaas is de Skybridge tussen de twee toren deze maand gesloten, maar hierdoor krijgen we wel 25% korting op de entreeprijs.

Vanuit de toren met een uitkijk platform op 418m ziet Kuala Lumpur er heel anders uit, we hebben een prachtig uitzicht, waarbij je duidelijk de verschillen tussen het nieuwe en het oude gedeelte kunt zien.

We dwalen nog een beetje rond in het moderne winkelcentrum, wanneer de dag verstrijkt. ’s Avonds vind ik op tripadvisor Heli platform bar, zoals de naam doet vermoeden, overdag is dit een helikopter platform en ’s avonds een bar met een prachtig uitzicht over de verlichte stad. De biertjes zijn drie keer zo duur, maar het uitzicht is adembenemend!

Bas zijn vakantie zit er bijna op en in zo een grote stad, moet toch een feestje te beleven zijn. We proberen nog een paar barretjes, maar om twee uur ’s nachts geef ik de moed op. Op straat koop ik nog een burger en raak in gesprek met een paar jongens van KL. Ze zeggen dat we helemaal verkeerd zitten en naar Zouk club moeten gaan……..

16-03-2016 – Dag 180! Uitgeslapen worden we wakker, gezien Bas vliegt vanaf de internationale luchthaven, hebben we besloten om een ander hotel te nemen. Het is even zoeken in de hitte met een backpack op ons rug, maar net na de middag checken we in. Het hotel bevindt zich in China town en ’s middags lopen we een rondje over de markt.

Voor weinig koop ik wat kleren zodat ik er iets meer bij hoor op de zeilboot ;).

Om mijn tijd met Bas goed af te sluiten, nemen we plaats bij een bbq op straat. We bestellen visballetjes, krab, rund en een kikker. Altijd lekker, een kikker!

Na het diner maken we ons klaar om naar de veel belovende club Zouk te gaan. Ik trek mijn nieuwe kleren aan en een iets te dure taxi brengt ons naar de club. De taxichauffeur vertelt ons over het beleid in club Zouk. Eenmaal aangekomen staan we in een korte rij en de smerige buitenwipper vertelt ons dat we niet in korte broek naar binnen mogen GGRRRRR. Als die taxi chauffeur dat nou even vertelt!

Gelukkig krijgen we ook goed nieuws, als we ons paspoort mee brengen hoeven we als toeristen geen entree te betalen. We vragen een aantal taxi’s om ons heen en terug te brengen, maar de prijzen die ze rekenen zijn bizar. Dan maar langs de kant van de weg wachten op een passerende taxi en echt met de taxi chauffeur die nu stopt hebben we de jackpot te pakken. Deze man lacht alleen maar, heeft leuke verhalen te vertellen en zet tenminste gewoon zijn taximeter aan! Terug bij het hotel wisselen we in no-time de korte broek voor een lange, want onze nieuwe vriend staat te wachten. Hij brengt ons weer terug naar club Zouk en de totaal prijs is lager dan alleen de heenrit, zo kan het dus ook. Ik geef hem een dikke fooi.

Club Zouk heeft het inderdaad goed voor elkaar, alleen erg jammer dat drank hier in Maleisie zo verschrikkelijk duur is.

17-03-2016 – Dag 181! Heel vroeg stap ik weer uit bed om mijn kleine broertje op de airport-express te zetten. Het zou wat zijn als hij het vliegtuig niet zou halen!

Terug in het hotel duik ik nog even onder het wol, om daarna nog iets aan mijn uiterlijke verzorging te doen. Via Booking.com zou ik recht hebben op een “late check-out”, maar het hotel wilt hier helaas niet in meewerken. Dan nog maar een rondje door de straten van KL slenteren. Ik heb mijn vliegticket naar Langkawi bij Malindo-air geboekt, deze maatschappij vliegt vanaf het city vliegveld van Kuala Lumpur, en naar dit vliegveld rijdt het locaal openbaar vervoer. Vrij op tijd stap ik in de juiste bus, in mijn hand heb ik mijn telefoon met googlemaps en in googlemaps heb ik een vlaggetje geplaatst bij het vliegveld. Na 30 minuten zie ik het vliegveld voorbij schuiven aan mijn linkerhand, maar volgens googlemaps moet ik aan de andere kant zijn….. Daarnaast ziet deze entree er niet echt uit als een entree, dus ik denk….. deze bus gaat vast ook langs de andere kant van het vliegveld.

Tot ik mijn puntje in googlemaps al verder van het vliegveld zie afdwalen, ik vraag het aan het meisje voor me in de bus. SHIT, dat was dus wel de entree….

Gelukkig hoort een man uit Bangladesh mijn situatie en vertelt met dat ik bij de volgende halte gewoon uit moet stappen > aan de overkant van de straat moet wachten tot de volgende bus 701 passeert > en instappen natuurlijk ;).

Door het avontuur met het openbaar vervoer, hoef ik niet zo lang meer op het vliegveld te wachten. Om 18 uur zit ik in een propeller aangedreven passagiers vliegtuig (alleen propeller vliegtuigen mogen hier landen, omdat deze een stuk minder lawaai maken dan turbine vliegtuigen). Om 19 uur precies land ik weer op Langkawi, ik had aan Intan gevraagd (inderdaad mijn Tinder date van vorige week) of ze me wilde oppikken vanaf het vliegveld. En de lieve schat stond keurig op me te wachten! Met de hulp van Intan boek ik een goedkoop hotelletje en we gaan samen even uit eten.

18-03-2016 – Dag 182! De ferry brengt mij om 10.30 naar Rebak eiland, de plaats waar de zeilboot ligt aangemeerd. Ik ontmoet Carel en Young voor de tweede keer en we bespreken het aankomende avontuur.

De zeilboot, “Lady Lucrecia”, is echt een prachtige “schoener” (type zeilboot met meestal twee masten waarvan de voorste hoger is dan de achterste) van 15,40 meter lang. Carel heeft haar afgelopen jaar in Thailand helemaal opnieuw oplaten bouwen, maar zoals je kan verwachten als je iets in Azië laat doen, zijn er een aantal puntjes voor verbetering vatbaar. Samen bespreken we wat er nog gedaan moet worden en we maken een actieplan.

Naast het werk aan de boot is er ook ruimte voor ontspanning aan het zwembad van het vijf sterren resort….

19-03-2016 – Dag 183! Een van de belangrijkste onderdelen waar we opwachten is de evaporator van de koelkast. Deze is per post verzonden vanuit Amerika, maar helaas nog steeds onderweg. Daarnaast heeft de boot 3 brandstoftanks, de onderste in de boot schijnt lekkage te hebben, omdat er constant brak water in de tank staat.

We zuigen de tanks leeg en houden het in de gaten, ze zijn erg smerig van binnen en het is een hels karwei om het schoon te maken. Oorspronkelijk wordt deze tank afgedicht door twee glasfiber platen, maar deze zijn door de ouderdom vervormd. We besluiten om deze te vervangen voor roestvrijstalen exemplaren. Daarnaast hebben we nog meer onderdelen nodig, dus met de ferry naar Langkawi en we huren een auto. Carel de vriendelijke man rijdt als een bezetene, we zijn het heel Langkawi over gereden om een engineer te vinden met het juiste roestvrij staal. We spreken een prijs af en morgen zelfde tijd kunnen we de nieuwe platen ophalen. Terug op Rebak eiland eten we op het ressort en eerlijk is eerlijk, Carel en Young zorgen goed voor me!

20-03-2016 – Dag 184! Zondag morgen worden we wakker op de boot en gaan verder met het geplande onderhoud. Daarnaast komt Jan vandaag aan, Jan is het andere crewlid die gesolliciteerd heeft via Crewbay. Een aardige jongeman van 30 uit België, hij is al 2 jaar weg van huis, maar heeft de meeste tijd in Australië en New Zeeland gespendeerd. Ik kan het zeer goed met Jan vinden, hoewel onze persoonlijkheden ontzettend verschillen.

We schatten zomaar in dat de roestvrij stalen platen nog niet gefabriceerd zijn en besluiten de engineer nog maar een dagje langer te geven.

21-03-2016 – Dag 185! Vandaag weer terug met de ferry naar Langkawi en weer gaan we voor de nodige inkopen. We komen om 11 uur bij het bedrijfje aan die de afdekplaten zou fabriceren, helaas constateren we (zoals we hadden verwacht) dat de platen in een hoekje gegooid zijn. Zodra ze ons zien pakken ze het werk wel weer meteen op. In overleg met Carel besluit ik om bij het bedrijf te blijven, omdat we anders bang zijn dat de platen weer in de hoek verdwijnen zodra we weg zijn. Als een soort van meester controleer ik de plaatwerker die de platen op maat snijdt. Grappig is wel dat hij nu bij alles wat hij doet aan mij vraagt of het goed is…….  Alsof hij zelf niks meer kan.

Terug bij de boot schuur ik in een onmogelijke houding de montage oppervlakte en breng de pakking aan. Nu hopen dat de lekkage door de platen werd veroorzaakt.

Het klinkt misschien gek, maar het voelt erg goed om weer iets technisch/productiefs te doen. Ik voel me er niet slecht bij dat er tijdens het reizen weinig uit mijn handen komt, maar nuttig zijn is gewoon best een fijn gevoel.

Nu ik toch nog vlakbij Langkawi ben, heb ik weer met Intan afgesproken. Weer met de ferry terug en ik neem een hotel kamer op aanraden van Itans vriend/vriendin (het is een ladyboy…..). Het bed kraakt als een malle en de muren zijn gemaakt van karton, maar de kamer is goedkoop. ’s Avonds gaan we lekker uit eten en voor een drankje op het strand.

22-03-2016 – Dag 186! ’s Ochtends weer terug naar de boot, ik sta er van te kijken hoe makkelijk Carel en Young het vertrek aldoor een dag opschuiven. Maar vooruit alles wordt betaald, dus dan wachten we gewoon een dagje langer. Natuurlijk is er genoeg te doen aan de boot, dus we klussen weer verder. Het is wel heel bijzonder om mee te maken hoe de kleine mankementen zich achter elkaar opvolgen. Zo zijn we voor in de boot bezig met het monteren van een vuil waterpomp, ondertussen ontstaat er een lekkage achterin de boot bij de schoonwaterpomp. Terwijl we deze lekkage verhelpen (of misschien juist daardoor) springt er voor in de boot een waterleiding in het toilet. We lossen ook deze lekkage op en reinigen wat viezigheid met toiletpapier, we spoelen het toiletpapier door het pomptoiletje waardoor deze nu verstopt…… Bij het loshalen van de rioolleidingen, komen we uit bij een koperen pijp die in zijn hele koperen leven waarschijnlijk nog niet is los geweest. We demonteren de pijp uit de boot en op de steiger proberen we hem door te spoelen/steken. Wat uit die pijp naar voren kwam…… dat is moeilijk te beschrijven….. :s

Oja, we waren de vuil water pomp aan het monteren……

23-03-2016 – Dag 187! Wachten, boot onderhouden en bij het zwembad liggen. ’s Avonds toch nog maar een keer met Intan afgesproken, met Carel, Young en Jan zit ik straks nog lang genoeg op de boot.

Het is Lady’s night in Club Antaro, dus toch maar even voor een drankje. Ik ben met Intan, maar er zijn drie meiden, die hun ogen niet van me af kunnen houden. Gelukkig beschermt Intan mij van deze tirannie, later zou blijken dat het toch weer ladyboys zijn…. GRRRR! Maar ik moet wel zeggen dat ze er goed uitzagen!

24-03-2016 – Dag 188! Nu dan echt afscheid genomen van Intan, wat een krachtige, leuke, lieve, mooie meid. Ik hoop echt voor haar dat ze ooit nog haar ware liefde tegen komt, die heel goed voor haar zal zorgen.

Eenmaal terug op Rebak eiland wassen we de boot aan de buitenzijde, dat is nog niet zo makkelijk, omdat ik sta op een zinkende surfplank en niet veel grip heb op de boot.

’s Avonds eten we bij het resort en ik moet zeggen dat het na 6 maanden reizen, best wel fijn is om niet elke dag weer naar een bed te moeten zoeken. Gewoon weten waar je slaap en iemand anders laten bepalen waar je eet. Wat een gemak!

25-03-2016 – Dag 189! Er dient diesel getankt te worden met de boot. Het tankstation is bij een volgend eiland, ongeveer 1.5 uur bij onze haven vandaan. Op de weg ernaar toe wordt de autopilot ingeschakeld. Okee….. ik wist dat ze bestaan en gebruikt worden op boten, maar houden jullie het roer dan helemaal niet meer vast???? Goh, wat een tegenvaller, daar gaat mij verbeelding om bij stormachtig weer, met een open overhemd en mijn lichaam nat van het opspattende water aan het roer te staan en de boot besturen alsof mijn leven ervan afhangt. :p

Ongetwijfeld dat ik er over twee weken heel blij mee ben, maar voor nu valt het toch een beetje tegen.

Op de weg terug vangen we een goede wind en zeilen we de boot terug naar Rebak eiland, oh wat begint het te kriebelen en heb ik er een zin in.

26-03-2016 – Dag 190! Vandaag voor de laatste keer naar Langkawi om de gasflessen te vullen en de inkopen te doen.

27-03-2016 – Dag 191! Eindelijk, vroeg in de morgen zetten we de zeilen naar het Zuiden. Carel heeft het de afgelopen week wel duizend keer gehad over de gevaren van Malakka strait, over de kans op onweer, de visnetten en de onverlichte vissersbootjes. Hij wil graag dat we uitkijken voorop de boot voor dergelijke gevaren zolang het donker is.

Langzaam breekt de dag door en gaat mijn zeilavontuur echt beginnen!

We cruisen langzaam maar gestaag naar het Zuiden, de wind is niet echt krachtig, dus de zeilen blijven omlaag. Verder hebben Young en Carel niet echt aangegeven wat ze van Jan en mij verwachten op de boot. Er zijn geen instructies gegeven over hoe zaken werken, maar voor mij is het de eerste keer als crew op een boot, dus ik denk prima.

We varen de dag door en vlak voordat het donker wordt vinden we een fantastische ankerplaats in een bay. We praten gezellig na drinken een borrel en op tijd naar bed.

28-03-2016 – Dag 192! Vroeg wakker worden op de boot om weer een lange dag te kunnen maken. Er staat naar mijn inziens een mooie wind om de zeilen te hijsen, wanneer ik dit door laat schemeren aan Carel, geeft hij aan dat we waarschijnlijk maar weinig extra snelheid uit de zeilen kunnen halen. Okee, dan niet.

Ik ben begonnen met fitness oefeningen op de punt van de boot en echt dat werkt perfect. Doordat de ondergrond beweegt, vergen de oefeningen veel meer inspanning. De diesel jerrycans worden gebruikt als gewichten voor de kleinere spiergroepen.

Plotseling komen we onderweg vissers met vissersnetten tegen, nouja het enige wat wij in het water kunnen zien zijn bootjes en geschilderde flessen die in een lijn in het water drijven. Maar Carel schrikt er dus danig van dat hij aan het roer begint te draaien, hij probeert om de lijn met geschilderde flessen heen te varen….

Plotseling stopt de autopilot ermee, opnieuw inschakelen brengt geen resultaat. Jan neemt het roer over, Carel en ik proberen de storing te zoeken. Al vrijsnel komen we bij de “drive” uit, het soldeer tin op de printplaat is losgebroken. Hmm, we maken een nieuwe connectie en alles functioneert weer.

Voor de nacht heeft Carel een anker plaats uitgekozen, als de dag vordert twijfelt hij toch weer aan die plaats en gaat opzoek naar iets anders. Wanneer we daar aankomen, vindt hij ook dat geen geschikte plaats….. even verderop blijken nog een paar zeilboten voor anker te liggen, het is een stukje om, maar we gaan toch daar voor anker.

29-03-2016 – Dag 193! Weer een nieuwe dag op de boot en ik moet zeggen Carel en Young zorgen perfect voor Jan en mij. Young kookt elke maaltijd iets speciaals.

Ik dacht altijd dat een Aziatische vrouw wel iets zou zijn voor mij, maar tijdens deze trip ben ik er achter gekomen dat zo een mooi getinte vrouw toch niet helemaal bij me past. Ik irriteer me mateloos aan het gebrekkige Engels en het hoge piepstemmetje dat ze opzet wanneer ze boven het motorgeluid uit wil komen of iets grappigs wil zeggen.

En dan onoverkomelijk, vandaag rond het middag uur gebeurde het, ze roept iets naar mij op het achterdek en ik (voordat ik mijzelf onder controle had) beantwoord haar vraag met een hoog piepstemmetje in het gebrekkig Engels. Oohjee, volgens mij kent iedereen deze momenten, daar kun je gewoon niets aan doen. Gelukkig had Young het niet echt in de gaten, maar tussen Jan en mij ontstond een geluidloze interactie van “oohooh, jongen dat was op het randje” :p.

Later op de middag stopt de aandrijfmotor-dynamo met laden, ik stel voor om meteen even te gaan kijken, maar Carel start liever de generator. Even later springt ook de autopilot weer in de stress….

Aan het eind van de dag vinden we wel een mooie ankerplaats en proberen de mankementen te verhelpen. Ik duik eerst naast de motor en zie al snel dat de contactslot plus van de dynamo een slechte verbinding maakt, nieuw kabelschoentje (degelijk) gemonteerd en toen kwam de laadspanning weer terug. Carel is ondertussen met de autopilot bezig en in zijn rissigheid, trekt hij een aantal kabels uit de computer. Om nu dit probleem op te lossen moet er toch wat langer nagedacht worden.

Echt begrijp me niet verkeerd Lady Lucretia is een schitterend mooie boot, maar er hebben net even te veel mensen aangewerkt met iets te weinig verstand van zaken of in ieder geval te weinig interesse voor hetgeen ze gemaakt hebben. Na van alles herleid te hebben, kunnen we de draden weer aan de computer monteren. De oorspronkelijke storing werd veroorzaakt door corrosie op de printplaat van de drive.

De problemen zijn opgelost, even een verkoelende plons in het water.

30-03-2016 – Dag 194! We beginnen de tocht en vandaag (bijna ongelooflijk) zijn er geen bijzonderheden voorgevallen. Ohjawel, Zo uit het niets komen er allemaal dolfijnen vinnen rond de boot boven het water uit, het moeten er wel een stuk of 20 geweest zijn. Het was geen spectaculaire show, maar evengoed bijzonder!

31-03-2016 – Dag 195! De route die we vandaag voor de boeg hebben zal om en nabij 12 uur in beslag nemen. De dag begint krachtig met een 18 tot 21 knopen wind, we hebben alleen het voorste zeil gehesen en natuurlijk staat de motor aan. Net wanneer de wind de boot lekker begint te duwen, roept Carel dat we het tweede reef in het zeil moeten aanbrengen (het zeil kleiner maken). WAAROM, IN HEMELSNAAM WAAROM? We zitten toch op een zeilboot? Ik zou denken dat je er nog een zeil bij hijs en misschien eindelijk de motor eens uitzet. Maar dat zal ik wel verkeerd gedacht hebben….

Net zo als de andere dagen, staat de motor voortdurend aan en gaat de dag voorbij. Ik probeer nog wat verschillende blinkertjes aan mijn hengel om de dag iets sneller te laten slijten. Helaas nog steeds geen vis gevangen!

Ook lees ik veel in mijn boek, normaal gesproken zou ik dat helemaal niet zo veel doen en veel meer betrokkenheid tonen bij het reilen en zeilen op het schip, maar omdat ik best wel baal van het gedrag op de boot. Probeer ik ander vermaak te zoeken, zodat ik zo min mogelijk merk van de beslissingen en de paniekerige situaties die steeds ontstaan op het dek.

01-04-2016 – Dag 196! Vandaag het laatste trekkie voordat we in Johor Baru aankomen. We staan weer vroeg op zodat we bijtijds bij de marina aankomen. Op zich is de afstand niet ver, maar we moeten wel de drukke shippinglane van Singapore doorkruizen, waar veel tankers en cargo schepen passeren. Afgelopen dagen heb ik al veel getwijfeld aan de beslissingen die wel of juist niet gemaakt werden, maar vandaag zal blijken dat het onder druk nog veel erger is.

Wanneer het licht wordt, duik ik nog even in bed, we hoeven tenslotte toch niet met vier mensen op de uitkijk te staan. Terwijl ik in bed lig, voel ik de boot korte cirkeltjes maken en even later klinkt er een luide scheepstoeter. Wat was dat?? Het voorste zeil bleek gehesen en midden op de shippinglane veranderd de wind waardoor de auto-pilot de controle verliest en schakelt uit. Carel heeft, om de auto-pilot in normale omstandigheden te ontlasten, een constructie gemaakt zodat het stuurwiel los gemaakt kan worden van het roer. Nu de auto-pilot er mee stopt moet het stuur weer aangesloten worden, maar dit lukt niet zo 1, 2, 3 en hierdoor begint de boot te cirkelen…. Paniek…. De tanker komt recht op ons af en drukt op de luchthoorn….

Eenmaal terug in controle komen we bij het drukste gedeelte van de shippinglane, en in de scheepvaart is er een soort van ongeschreven regel waarbij je zoveel mogelijk rechts moet houden. Okee, het moet niet, maar het is wel verstandig. Daarnaast worden de richtingspijltjes wel op de scheepskaart aangegeven. De shippinglane is bijna 4 zeemijl breed (7 kilometer) wat neerkomt op +- 1.5 uur extra reistijd. Carel en Young hebben besloten om links te blijven en zo de extra reistijd te voorkomen. Maar dit is bijna hetzelfde als dat je met je fiets in de berm van de tegengestelde richting ga staan klote…. Maar goed JIJ bent de kapitein.

Dan komt de Singapore waterpolitie een kijkje nemen. Ze bevelen ons te stoppen, we dobberen rondjes en de politie komt langs zij. Ze zijn erg onduidelijk, dat is waar, uiteindelijk vragen ze om de paspoorten en de boot papieren. Terwijl we dobberen komt er weer een tanker op ons af en weer is er paniek bij Carel en Young. Terwijl de oplossing echt niet zo moeilijk is.

De politie controle is voorbij en we gaan verder in het kantje van de shippinglane, bij elke tanker die passeert is er een soort van paniek, ligt hij voor anker? Hoe hard gaat hij? Komt hij op ons af? En naast de passerende tankers wil Carel niet van zijn route afwijken in verband met mogelijke obstakels in het water. Ik zeg tegen Carel: denkt u nou werkelijk dat wanneer hier duizenden tankers per dag passeren, wij problemen met onderwater obstakels zullen ervaren?? Zolang we de obstakels niet bovenwater kunnen zien, denk ik niet dat wij ons er zorgen over hoeven te maken…

Daarnaast denk ik dat de manoeuvres die wij op het water hebben gemaakt, argwaan hebben gewekt bij de politie en douane. Want nu komt de douane voor een controle, weer wordt de motor stil gezet. We dobberen een rondje terwijl de douane wat naar ons schreeuwt. Wanneer we onze weg weer mogen vervolgen, zijn we volledig uit koers. Ik sta binnen bij de navigatie naast Young. Young raakt in paniek. Ze kan de juiste route niet terug vinden, steekt haar handen in de lucht en roept I DON’T KNOW, waarop ze naar het achterdek loopt en gaat zitten…. Ik denk lekker dan, tot zo ver heb ik mij niet in de navigatie verdiept, omdat Young en Carel 80 procent van de tijd op de boot met de navigatie en de route bezig zijn (dan ga je er toch vanuit dat ze wel weten wat ze doen??). Ik probeer het draad op te pakken en instrueer Jan naar de juiste route.

We hebben nog een lastige kruising te gaan, de politie volgt ons, omdat ze waarschijnlijk nog nooit zo een circus op het water hebben gezien. Er komen een paar grote schepen van links en rechts en natuurlijk wordt je daar zenuwachtig van, maar de reactie van Carel is echt verkeerd. Hij draait aan het roer en maakt allemaal bochtjes terwijl hij er tussendoor kruipt. Grrr, ik irriteer mij mateloos.

De afgelopen zes uur is er van alles getoond, maar goed zeemanschap zeker niet!

Uiteindelijk komen we na een slopende tocht aan bij Sebana Cove marina, eerst regelen we de papieren bij de douane. Waarna ik maar eens goed in het zwembad ben gesprongen.

’s Avonds zitten we op de boot, het is aan iedereen te merken dat de afgelopen dag zijn tol heeft geëist, wanneer Jan iets vraagt over de wifi, vat Young dit helemaal verkeerd op. En begint over Jan zijn houding in het algemeen, hij gedraagt zich, volgens Young, als een gast op een cruiseschip en ga zo maar door… Jan is de wijste en verlaat de boot.

Young en Carel zitten allebei aan een borrel en dit kun je toch een beetje merken. Terwijl Jan weg is proberen ze mij antwoorden te ontfutselen, waarbij ik denk dat het beter is om die zaken morgen te bespreken.

Ik duik maar even de Saillors bar in bij de marina, waar ik het overigens weer erg naar mijn zin heb met de barmeisjes. Dat dan weer wel! (niet knap ofzo hoor, gewoon leuk) 

02-04-2016 – Dag 197! Ojee, zaterdagmorgen tijd voor een zwaar gesprek. Als iedereen is opgestaan, ontbijten we bij het resort. Tijdens het ontbijt wordt er niet veel gezegd en de spanning is voelbaar. Ik vind eigenlijk niet echt dat het aan mij is om het gesprek te starten, maar in de huidige situatie lijkt het toch alsof ik het voortouw moet nemen, want dit schiet ook niet op.

Terug bij de boot roep ik iedereen bij elkaar en geef aan dat er gepraat moet worden. Bij het begin van het gesprek geef ik aan dat ik hoop dat het gesprek niet alleen zal bestaan uit verwijten, maar meer uit opbouwend kritiek (heb ik toch nog wat geleerd op school;)). Young probeert voorbeelden naar voor te halen, maar zoals altijd is het concreet benoemen van voorbeelden lastig als er direct om gevraagd wordt. Daarnaast wisten we allang al dat het voor Young meer een persoonlijke kwestie is en Young te veel vrouw is om zich daar over heen te zetten. Wanneer ik Jan het woord geef, maakt hij zich er vrij makkelijk vanaf door te zeggen dat zijn kritiek toch niet meer van waarde is. Wanneer ik alle partijen naar de meest gepaste oplossing vraag, blijft het angstvallig stil. Gohh… moet ik dan ook dat nog benoemen?? :S Okee…. Het lijkt mij dat we de wrijving tussen Young en Jan niet oplossen kunnen in drie dagen, heb ik dat goed? Dan denk ik dat de enige oplossing is: als Jan de boot verlaat, is iedereen het daar mee eens? Okee, Jan, helaas….

Dat was dat, nu mijn eigen persoonlijke zaken die ik toch echt wel besproken wil hebben alvorens we de reis voortzetten.

- Alleen bier en water als drinken op de boot, vind ik niet genoeg. Graag wil ik wat variatie in verschillende frisdranken en sapjes.

- Daarnaast heb ik de keuken afgelopen week ervaren als Young haar domein. U geeft aan dat het niet zo is, maar dan vind ik dat u niet zo op mijn vingers moet kijken als ik mij vlak bij de keuken bevind.

- Young, wat gister bij de navigatie gebeurde dat mag echt nooit meer gebeuren. Als de situatie lastig en paniekerig is, blijven we kalm en zoeken we net zo lang tot we de juiste oplossing hebben gevonden. In plaats van de handen omhoog steken, naar buiten lopen en roepen “I don’t know”.

- Wanneer er iets onverwachts gebeurd, wil ik dat we kalm blijven i.p.v. paniekvoetbal spelen. We spreken op een normale toon tegen elkaar en blijven overleggen. Daarnaast moeten we niet als een malle draaien aan het roer, ik denk dat gas terug nemen en de situatie opnieuw overdenken een betere oplossing is.

- Carel, jij moet je een beter kapitein tonen. Besluiten nemen en concreet zijn.

- Ik hoop dat we de aankomende weken wel veel meer gaan zeilen dan afgelopen week. Ik heb tenslotte gereageerd op een zeilboot en niet op een motorjacht.

- Als laatste denk ik dat een aantal van bovenstaande zaken worden veroorzaakt, doordat de route gemaakt wordt, terwijl we al aan het varen zijn. Ik stel voor dat Carel vanaf nu zorgt dat de route voor de volgende 24 uur constant gereed is. Dan kan Young de route controleren, waarna ik de route kan controleren. Natuurlijk is de route van veranderende omstandigheden afhankelijk, maar dan hebben we in ieder geval een leidraad.

Zo, nadat ik ongeveer 15 minuten aan het woord ben geweest, zegt Young tot mijn verbazing dat ze het volledig met me eens is. Nou dat is mooi;).

Ik rond het gesprek af met de positieve zaken van de afgelopen week en het feit dat ik mij geen zorgen maak over de technische mankementen die we hebben ervaren. Dat hoort er nou eenmaal bij.

Ik ben blij dat de lucht geklaard is en besluit een rondje te gaan lopen. Een mooie route vanaf het resort zou mij bij de waterkant brengen. Wanneer ik een goede 8 kilometer gelopen heb, stopt er een pickup en hij vraagt of ik een lift wil. Hmm, opzich niet verkeert met deze temperaturen. Hij zet me af bij een ferry terminal, wanneer ik wat bootjes voorbij heb zien komen, besluit ik de volledige 14 kilometer weer terug te wandelen. Na 1.5 kilometer stopt er toch weer een auto en vraagt of ik een lift wil. Goh, die mensen in het zuiden van Maleisië zijn echt ontzettend vriendelijk! Deze jongeman is 38, we praten wat over koetjes en kalfjes en dan komt hij bij de vraag of er veel homo’s in Nederland leven. Ohjee, waar gaat dit nou weer naar toe? Hij geeft me wat complimenten over mijn uiterlijk, maar snel daarna maak ik hem heel duidelijk dat mijn voorkeur toch echt naar vrouwen uit gaat. Gelukkig zet hij me zonder aan te raken af bij het resort….:P

’s Avonds nog even The Saillors bar in bij het resort, niet zo gezellig als gister, maar de biertjes smaken goed.

03-04-2016 – Dag 198! Vroeg in de morgen hebben we een taxi geregeld die ons vanaf het resort naar de Singapore ferry brengt. In Singapore heb ik InnCrowd hostel gevonden, in de reviews wordt dit hostel aangeprezen door de “free kickbike ride” (een stadstoer op de step) die gratis wordt aangeboden. Iets te vroeg kom ik bij het hostel aan, waarop ik besluit even een rondje te wandelen door Singapore. Hierbij passeer ik het Nationaal museum, om mijn reis toch weer wat eductiever te maken dan afgelopen week, besluit ik naar binnen te gaan. Eenmaal binnen blijkt dit geen verkeerde keuze, er wordt uitstekend uitgelegd in beeld en geluid hoe Singapore is ontstaan en wat het land heeft moeten doorstaan. Echt als je ooit in Singapore ben, mag je het Nationaal museum niet overslaan!

Precies om half zes meld ik mij weer bij het hostel, de steptoer begint. Een leuke groep heeft zich opgegeven, reizigers uit Argentinië, Engeland, Amerika, Zweden en Japan. We steppen langs een markt en proberen een lokale delicatesse uit, niet de kauwen die zooi. We vervolgens onze toer langs The Bay winkelcentrum en bekijken de fontein show. Ik heb best wat fonteinshows gezien, maar dit is toch wel de mooiste. Ze vernevelen het water dusdanig waardoor er een soort van mist ontstaat. Op deze mist worden beelden geprojecteerd, het resultaat is echt buitengewoon mooi. We vervolgens onze weg weer door het winkelcentrum naar de roltrap om op het dakterras te komen en dit alles zonder af te stappen van de step. Het is echt super grappig om steppend met een groep volwassenen door een winkelcentrum te gaan, het voelt toch een beetje als een stoute kinderwens die uitkomt. Op het dakterras hebben we een fenomenaal uitzicht over de skyline van Singapore, daarnaast is de verkoelende bries na al dat gestep ook wel heel fijn. We slalommen door de mensen massa weer terug naar beneden en koersen naar de Botanic Gardens, precies op tijd voor de lichtshow die hier plaats vindt. Comfortabel ploffen we neer op de grond en aanschouwen de lampjes die van links naar rechts schieten en voortdurend van kleur veranderen. Wanneer de lichtshow af is, steppen we verder naar de startlijn van het Formule 1 cirquit van Singapore en gelukkig kennen ze Max Verstappen hier ook, want zijn naam prijkt al boven de pitbox. Veel succes jongen over 3 weken!

Afgebeuld komen we terug bij het hostel, de toer heeft een kleine vijf uur geduurd, maar wat een ongelofelijk ervaring. Singapore ontdekken op de step is echt onwijs vet!

Toevallig begint net de Formule 1 van Bagrein, wanneer we de tv in het hostel aanzetten. Met een aantal step broeders kopen we wat biertjes en ploffen neer op de bank. Wat een fantastische dag!

04-04-2016 – Dag 199! Na het ontbijt genuttigd te hebben besluit ik marktonderzoek te doen betreffende de juiste blinker voor de Zuid Chinese zee. Zodat ik eindelijk misschien dan toch een vis ga vangen! Daarnaast verken ik de Indische en de Chinese buurt in Singapore. Een Engelse jongedame (die al ruim 7 maanden reist) heeft me aangeraden om naar Haw Par Villa te gaan (wanneer je zo lang aan het reizen ben, wordt het steeds moeilijker om te worden verrast), daarnaast is de entree gratis:p.

Haw Par Villa is bedacht/ontworpen door de man die Tijger balsem op de wereld heeft gezet. Hij wilde doormiddel van beelden en figuren de Chinese mythologie ten toonstellen. De eerste tunnel weergeeft “the ten courts of hell”, hier wordt afgebeeld welke straf er op welk misdrijf staat. Zo wordt bijvoorbeeld iemand die spiekt tijdens een examen in tweeën gezaagd:p.

Wanneer ik de eerste tunnel uit wil lopen, giet het van de regen. Vlak voor mij lopen vier jongens met ieder een paraplu, Niksu, zo heet een van de jongemannen, vraagt of ik met hun mee wil wandelen onder de paraplu. Echt het giet van de regen hier in Singapore, op de wandelpaden ontstaan kleine riviertjes. Gelukkig hebben we slippers aan, dus laten we ons niet uit het veld slaan! Het is erg leuk om met de mannen te praten over het leven in Singapore, wat ze van de multiculturele samenleving vinden, hoe zij tegen de rest van Azië en dan specifiek de armoede aankijken en als laatste natuurlijk het bezit van een auto in Singapore. Wanneer we het park hebben bekeken, bieden ze aan om mij bij het hostel af te zetten. Top gasten! ‘s Avonds eet ik op een Indische markt, om vroeg naar bed te gaan.

05-04-2016 – Dag 200! Met Young en Carel heb ik afgesproken om hun te ontmoeten bij Clover hotel. Met de metro verplaats ik mijzelf naar het juiste gebied en met een plattegrond zoek ik de juiste straat uit. We moeten nog wat inkopen doen met betrekking tot de veiligheid equipement op de boot. Daarnaast kopen we nog wat gadgets, zoals een USB lader en een bleutooth speaker, om de sfeer op de boot ontspannen te houden;)

’s Middags om vier uur nemen we de taxi naar Changi ferry. Voor aan de Maleisië zijde hebben we een taxi gereserveerd bij het hotel, maar wanneer we hier om 19 uur aankomen is er geen taxi te bekennen. Een behulpzame jongeman wilt ons, tegen een kleine vergoeding, wel wegbrengen, hij heeft een rode auto en rijdt ermee als een bezetenen. Daarnaast piept en kraakt de auto aan alle kanten. Ik voel Yang haar handen de stoel voor haar strakker en strakker vastgrijpen…… :p

06-04-2016 – Dag 201! We kunnen vandaag het laatste lijstje afwerken voordat we naar Indonesië varen. Ik hijs Carel twee keer in de mast om lampjes te controleren en vlaggetjes op te hangen. ’s Middags poetsen we de boot en handelen de douane af. Eindelijk heb ik ook weer even tijd (en zin) voor mijn reisverslag.

07-04-2016 – Dag 202! Vandaag staat de oversteek van Maleisië naar Indonesië gepland. Op zich zou de oversteek niet meer dan vier uur in beslag moeten nemen. Helaas staat de Indonesische douane er om bekend om lastig te kunnen doen, wanneer je via het water aankom en met je boot hun vaarwater wil betreden.

Tijdens de oversteek passeren we de drukke shippinglane van Singapore onder een hoek van 90 graden. De eerdere kruising met deze shippinglane, heeft wat frustraties met zich meegebracht dus nu maar hopen dat het gesprek geholpen heeft en Carel zich een betere kapitein toont. En ik moet zeggen het gaat erg goed! In plaats van koers veranderen, minderen we nu gewoon vaart. Er was alleen één tanker waarbij Carel vaart minderderde, terwijl we volgens mij allang de haven zouden hebben bereikt alvorens deze tanker ons gekruist zou hebben. Maargoed zo blijft het!

Wanneer we bij Nongsapoint Marina aankomen, helpt de havenmeester ons met de douane. Je mag de boot niet verlaten, tot de douane of de havenmeester je paspoort weer terug geeft. We maken de boot schoon en gaan voor een powernap. Wanneer we om half 5 (4.5 uur later) onze paspoorten nog niet terug hebben, stel ik aan Carel voor om toch maar een kijkje te gaan nemen. Net wanneer we bij het kantoor aankomen komt de havenmeester naar buiten…. “I just need your signature now, i was just coming to your boat…” Jaja, vriend, die hebben we vaker gehoord…

We huren een taxi voor 4 uur om naar de Carrefour te gaan, we moeten nog inkopen doen voor de aankomende trip naar Bali. Carel en Young geven aan dat ik mag pakken wat ik zelf denk nodig te hebben voor de aankomende trip. Prima dat red ik ;)! Ik koop express geen bier, de aankomende trip ga ik mijn lichaam weer even reinigen van bier…

We hadden in de planning om morgen te gaan, maar in de taxi wordt besproken het vertrek toch nog weer een dag uit te stellen…… GRRRR, ik kan mij niet goed indenken waarom, maar vooruit we gaan overmorgen…..

08-04-2016 – Dag 203! De trip is nog een dag uitgesteld, omdat we nog zo veel te doen hebben…..?? Ik vraag wat ik dan kan doen…. Maar er is niks te doen….

Okee, dan loop ik op dit Indonesische eiland, Bantam, maar even een rondje. Daarna probeer ik een Laser zeilboot bij de haven te huren, maar dat schijnt niet te mogen.

Dan maar bij het zwembad liggen…… En hoe wonderbaarlijk ook… zoals altijd, gaat ook deze dag voorbij….

09-04-2016 – Dag 204! Gaat het nu dan echt gebeuren? Zeilen we dan eindelijk uit? We zijn om half 6 opgestaan, ik neem nog een uitgebreide douche bij het resort, want op de boot moeten we zuinig zijn met water. En YESS om 6 uur gooien we de trossen los en halen we de stootboeien in. We zetten koers naar de Zuid Chinese zee, zoals afgesproken heeft Carel de waypoints van te voren gemaakt en ik heb ze bestudeerd en samen hebben we nog overlegd of het de verstandigste route is. Het eerste gedeelte van de dag passeren we nog een stukje vaarroute voor industrie boten, maar gelukkig is het verder rustig op het water. Wanneer we een mooie zijwaartse wind op de boot hebben hijsen we zelfs twee zeilen!

De sfeer op de boot is super ontspannen en ik denk dat het toch wel goed gaat komen voor de aankomende week!

Wanneer we de Zuid Chinese oceaan bereiken ben ik echt super blij en krijg ik er ontzettend veel zin in. Alles en het enige wat ik nu om mij heen zie is…… water…..

10-04-2016 – Dag 205! Ik start de dag met de nachtshift van 2 tot 4, turend in het duisters zoekend naar lampjes op het water die misschien van bootjes afkomen die niet op de navigatie worden vermeld. Carel en Young hebben bij de kennismaking iets gezegd over muziek op de boot, of ze het nou wel of niet willen, ik weet het niet meer, maar tijdens de nachtshift heb ik het gewoon nodig. Na mijn shift weer even terug in bed en om half acht begint de dag opnieuw.

Rustig ontbijten, soort van wacht houden en om tien uur doe ik mijn dagelijkse fitnes oefeningen op de punt van de boot. Wanneer we net een vroege lunch ophebben, ruikt eerst Young een diesellucht, daarna ruik ik het ook en net wanneer we van plan zijn om bij de motor te gaan kijken, slaat de motor op hol. Hij reageert niet meer op het gas, SHIT wat nu, als eerst trekken we aan de klep om de motor te smoren, geen resultaat. Dan trekken we aan de as-rem, maar deze heeft niet genoeg kracht om de motor te stoppen en buigt om.

We rennen naar binnen om de platen van de motor af te halen en al snel blijkt dat de retour leiding van de brandstofpomp naar het filter is afgebroken. Ik trek de pijpjes uit elkaar en de brandstofdruk valt weg, waardoor de motor stopt. Puuh, het klonk gelukkig nog niet alsof de motor inwendig beschadigd is.

Maar dan, hoe lossen we het op? Alle reserve spullen worden uit de kast gehaald om te kijken of we een passende oplossing vinden. Ik probeer het flensje heel van de pijp te verwijderen, maar in het reserve assortiment, lijkt een bevredigende oplossing te zitten. We instaleren de flensje> slangetje > buisje > slangetje > flensje constructie en het ziet er naar uit dat het gaat werken. Wanneer we de motor weer willen starten, blijft de startmotor draaien ook bij uitgeschakeld contact. Er is vrij veel diesel over de startmotor heen gelopen en het lijkt erop dat de starter dat niet zo fijn vindt. Het demonteren van de gehele startmotor is niet zo eenvoudig, daarintegen kunnen we de bendixs en het start relais wel makkelijk van de motor demonteren. We demonteren het geheel vrij eenvoudig en proberen het te reinigen, wanneer we het weer monteren blijkt dat de bendix niet meer uit komt. Ooohjeee, nu zijn we nog verder van huis…..

Er zit niets anders op dan de gehele startmotor te demonteren. Carel neemt wat acrobatische houdingen aan, maar het lukt hem uit eindelijk alle bouten los te draaien. De startmotor heeft een andere constructie dan ik bij auto’s gewend ben, maar al snel zie ik wat er mis gaat en wat de oorspronkelijke bedoeling is. Met wat visdraad weet ik een veer onder spanning te houden, zodat een hevel op de goede plaats blijft zitten bij het monteren van de bendix. Alles klikt nu op zijn plaats en de bendix werkt weer. Helaas blijft de startmotor nog wel draaien ook al schakelen we de startspanning uit. Ik leg aan Carel uit dat het opzich geen probleem is, alleen moeten we de hoofdstroomkabel loshalen zodra de motor gestart is. Zo gezegd zo gedaan.

Alles werkt weer en de motor gaat fier in de rondte, maar hij slaat nog niet aan…….. Grrrrr, ik weet dat het ontluchten van een Daf vrachtwagen een lastig klusje kan zijn, maar deze scheepsmotor is zeker niet makkelijker. Maar uiteindelijk maakt de motor weer rake klappen en lijkt het erop dat we onze tocht, om 16 uur weer, kunnen vervolgen.

Okee, ik weet dat ik vorige week gezegd heb dat ik eventueel van plan ben om de motor te saboteren, zodat we misschien eindelijk echt gaan zeilen. Maar even voor de duidelijkheid, dat was een grapje! :p

En ik weet nu zeker dat ik dat ook echt niet wil, want zonder de motor en de huidige wind doen we niet meer dan 3 knopen (5.4 kilometer per uur) en dan duurt de reis naar Bali wel erg lang.

En Ohjah, tijdens het repareren van de motor heb ik mijn eerste diep zee vis gevangen. Hij was te licht om de ratel op de hengel te activeren, maar het is wel mijn eerste zelf gevangen vis;) Voorzichtig heb ik de haakjes verwijderd, het zag er niet naar uit dat hij lekker zou smaken, dus heb ik hem weer los gelaten in de vrije natuur.

’s Avonds eten we en ga ik vroeg naar bed, om de avondshift van 10 tot 00.00 te kunnen draaien. Tijdens deze shift kwam er een tanker aan bakboord zijde, op de navigatie was de boot erg ver weg (en in werkelijkheid waarschijnlijk ook), maar als je dan alleen maar twee lampjes van die boot zie die niet echt ver lijken te zijn, maar ook niet echt dichtbij….. brengt dat toch een bepaalde spanning met zich mee…..

11-04-2016 – Dag 206! Mijn nachtshift begon vanmorgen om 4 uur, ik denk dat dit de mooiste shift van de nacht is. De lucht boven onze boot is kraakhelder en de vallende sterren vliegen om mijn oren. Als ik nu niet veilig thuis kom van mijn reis en een verschrikkelijk mooie vriendin vind die een zoontje voor me baard, dan is de myth over vallende sterren in ieder geval niet waar :p!

Om half 6 spiekt de zon weer over de horizon en langzaam breekt de dag aan. Wat een heerlijk gevoel. Als Carel zich ook weer bij het roer meldt, duik ik nog even mijn bed in. Tot ik om acht uur wordt gewekt door het zakkende toerental van de motor. Ohnee hea, zou het?

Gelukkig blijkt Carel een vis aan de haak te hebben en loopt de motor nog steeds prima. Na een kort gevecht hijsen we de makreel van een goede 50 centimeter binnen. Meteen op het voordek fileert Carel de vis. We brengen de boot weer op snelheid en ik laat het blinkertje weer in het water zakken. Terwijl we het dek aan het schoonmaken zijn begint de hengel weer te ratelen. Jihaa!  Deze is voor mij, ik doe het harnas om en sla de hengel een paar keer goed aan, zodat de haken vast in de bek zitten. Hijsen, ratelen, hijsen ratelen en daar is hij, weer een makreel iets vetter dan de vorige, YESS!

We fileren hem samen op het voordek, dit is voldoende vis voor 3 dagen! Als ontbijt eten we sushi, rauwe vis, super vers. Heerlijk!

’s Middags plegen we het gebruikelijke onderhoud aan de motor, na 150 uur dienst verdient ook hij wat lekkers. Het is ons opgevallen dat de oliedrukmeter bijna 10 bar aangeeft terwijl de meter eerst goed functioneerde. Carel denkt dat de meter of de sensor defect is.

Wanneer we de olie uit de motor zuigen, blijkt er maar 3.5 liter in te zitten en dat terwijl we gister nog voldoende op het peilstok hadden. Hmm, vreemd!

We gaan verder met het onderhoud en smeren de stuur inrichting. Eerst nog maar even aankijken.

Verder is het een prachtige dag en ’s avonds bij het binnen halen van mijn hengel, blijk ik er nog een makreel aan te hebben! Wat een verwennerij!

12-04-2016 – Dag 207! Deze morgen had ik de makkelijkste shift van allemaal. Alleen even van 00.00 tot 02.00 om ’s morgens, wanneer je toch al wakker ben, de dag te beginnen om 06.00 uur. Alleen wat heb ik ongelooflijk slecht geslapen, het zweet brak me aan alle kanten uit en ik kon geen oog dicht doen. Naja, toch weer er tegen aan.

Heerlijk in het zonnetje zeilen we over het water. Tot we rond de middag het olieniveau in de motor checken. Weer blijkt er veel te kort olie in de motor te zitten….. Daarnaast heeft de olie ook een vreemde kleur en voelt het dik aan. We vullen de olie weer bij tot op het juiste niveau. En vervolgen onze weg. In het begin van de avond, zeg ik tegen Carel, we kunnen beter het olieniveau nog even checken. En weer is het niveau veel te laag, Carel schiet volledig in de ERROR en begint, zoals ik Carel ken, alle mogelijke oorzaken op te ratelen. Sommige van zijn zelfbedachte oorzaken klinken aannemelijk, andere komen alleen in sprookjes voor. Wanneer hij naar mijn gedachte vraagt, zeg ik dat ik het moeilijk vind een oorzaak te noemen zonder dat ik goed onderzoek heb gedaan…..

Daarna trekt Carel de conclusie dat we niet verder kunnen, we hebben nog maar 14 liter reserve olie bij ons en dat zouden we er met het huidig olie verbruik binnen 35 uur door heen jagen. Carel zegt nu dat het belangrijk is om rustig te blijven, terwijl hij de enige is die niet rustig is…. Nou vooruit Young was ook aardig in paniek.

Okee, er moet een oplossing/actieplan bedacht worden. Carel begint, in dezelfde vaart als dat er mogelijke oorzaken werden benoemd, oplossingen op te noemen.

Ze beginnen met een PANPAN PANPAN bericht op de VHF radio frequentie 16. Een PANPAN in bedoeld voor wanneer je met je boot in de problemen zit, maar er geen levens in gevaar zijn. Helaas wordt de radio niet beantwoord, de VHF radio heeft ook maar een bereik van 25 nautical miles (45 kilometer). Hoewel we maar 35 kilometer uit de kust van Borneo vandaan zijn, hebben onze mobiletelefoons geen bereik en de satelliettelefoon die we aan boord hebben, heeft helaas geen prepaid te goed (lang verhaal….).

Op de plaats waar we nu driften liggen veel locale vissersbootjes voor anker, maar we zijn bang dat er een grote taalbarrière bestaat tussen hun en ons. Wat zijn onze mogelijkheden?

Carel zijn gevonden oplossing bestaat uit: 120 nuatical miles terug zeilen naar een klein eiland, waarbij we voor de wind hebben (dat is goed, maar voor hoelang heb je voor de wind?), om hier voor anker te gaan (er is daar geen haven of marine), iemand te bellen van Indonesia Yachting club, om hem te vragen wat we het beste kunnen doen….. (ik begrijp dat het lastig is om in te denken waarom dat niet een goede oplossing is, maar geloof mij, dat is het niet)

Ik geef aan dat ik denk dat er beter opties zijn, want wat als we die man van Indonesia Yachting club proberen te bellen en.. zijn telefoonnummer blijkt niet te werken?? of hij weet helemaal niet zo veel van motoren en reparaties af….? Dan zijn we 120 nautical miles terug gegaan en hebben we nog steeds niets, nou vooruit we hebben ontvangst op onze mobiletelefoons.

Naar mijn inziens kunnen we beter proberen naar Java te zeilen, Het is 80 nautical miles verder dat weet ik en ik zeg niet dat het makkelijk wordt, maar op Java heb je verschillende marines/havens en er is een vliegveld voor als we onderdelen nodig hebben….

En een bijkomend voordeel is dat Java op zich niet terug is, op onze weg naar Bali.

Er worden nog een aantal actieplannen ter tafel gebracht, maar uiteindelijk maakt Carel een wijs besluit om voor de nacht het anker uit te gooien en de beslissing morgenochtend te maken.

We gaan naar bed.

13-04-2016 – Dag 208! Om vijf uur ’s morgens zitten we aan de koffie. Wat gaan we doen? De wind is krachtig en komt van het zuidoosten, we kiezen ervoor om naar Java te zeilen en kiezen de meest geschikte haven uit in verhouding tot de windrichting en de te zeilen koers.

Omdat de golven erg krachtig zijn, kiezen we er voor om de motor even te starten, we hebben ten slotte nog wel wat reserve olie. Om zo veel mogelijk snelheid te creëren hijsen we zelfs het hoofdzeil! Okee, de omstandigheden zijn niet ideaal, maar eindelijk zijn we echt aan het zeilen.

Wanneer we op weg zijn instaleer ik mijzelf even rustig naast de motor en probeer met de kennis die ik bezit de mogelijke defecten en de bijbehorende symptomen te overdenken. Carel heeft het gister al tussen neus en lippen door gezegd, maar het moet inderdaad de warmtewisselaar van de motorolie zijn. Om het helemaal zeker te weten, demonteren we de waterslang van de warmtewisselaar en laten het koelwater in een jerrycan lopen. En inderdaad, naast het gebruikelijke zeewater zit er een witte gelei in. Dat moet de verloren motorolie zijn.

Ik demonteer de slangen en de olie druksensor, eerst loopt er white sludge uit de motor en daarna druipt er onvermengd zee water uit. Met de hoeveelheid water die uit de motor loopt mogen we eigenlijk nog heel blij zijn, dat de motor nog niet in de soep is gelopen!

Het blijkt dus dat wanneer de motor draait de oliedruk hoog genoeg is om de olie via de warmtewisselaar het koelwater in te persen, maar wanneer de motor uit staat valt de oliedruk weg en loopt het koelwater de motor in….  (zoals afgelopen nacht)

Weer worden alle reserve onderdelen tevoorschijn getoverd en weer creëren we een slangetje-pijpje-slangetje-verloopje-slangetje constructie, om zo de warmtewisselaar uit te schakelen.

De water-olie drap zit door de hele motor, dus eerst flushen we de motor met oude olie om vervolgens een nieuw oliefilter te monteren en de motor van nieuwe olie te voorzien.

Als we de motor weer starten zit er geen olie meer in het koelwater en de olie druk neemt af. Dit ziet er goed uit! Twee uur later checken we alles nog een keer en we besluiten de weg richting Bali te vervolgen, wel iets lager in toeren zodat de motor minder heet wordt.

Nu het hoofdzeil eenmaal staat, zou het zonde zijn om hem te laten zakken, 13 knopen op de windmeter drie zeilen en de motor aan resulteert in een mooie constante snelheid van 7.5 knopen SOG (13.5 km/h). En Lady Lucrecia snijdt echt prachtig door het water!

Ik geniet!

14-04-2016 – Dag 209! Mijn nachtshift begint om 02.00 uur, het regent en in de verte is onweer. De wind is krachtig en geeft de boot een lekkere duw.

Wanneer de onweer dichterbij komt schiet de windmeter een paar keer over de 25 knopen, ik wil graag zeilen en lekker snel, maar toch liever die 25 knopen eerst een paar keer overdag proberen. De lucht ziet er gewelddadig uit en ik geef bij Young aan dat ik wel blijf staan tot de zon op komt. De volgende morgen merk ik dat ze daar erg blij mee was, er wordt heerlijk koffie voor mij gezet en een eitje gebakken. ’s Morgens als de boot klaar is voor de dag, duik ik weer even in bed.

De hele dag is het weer somber, maar op zich vind ik dat helemaal niet erg. Gewoon buiten zitten zonder de brandende zon in je nek, kan ook gewoon lekker zijn. De wind geeft de boot een paar knopen extra en we schieten aardig op.

Na de jungle douche kan ik nu ook de zeemans douche van mijn lijstje afstrepen. Het begint onwijs hard te regenen, ik pak mijn soppie erbij en maak van de gelegenheid gebruik om mijzelf op te frissen.

15-04-2016 – Dag 210! Een wispelturige dag, de wind veranderd vaak van richting en dat houdt ons constant bezig. Maar daar draait zeilen om! Ik vind het totaal niet erg om 100 keer de genua (het voorste zeil op de boot) in en uit te rollen.

Tot we ’s middags tussen twee onheilspellende wolken inkomen, de golven worden hoger en de wind wordt krachtig vanuit oostelijke richting. Daar gaan we, surfend over de golven halen we 9 knopen. De boot helt over, maar managed de omstandigheden prima.

De wolken breken open en wassen de boot. Alleen stopt even later de VHF radio ermee…… Wanneer Carel het paneel los haalt en aan de draden rommelt, stopt de navigatie ermee. Het is voor mij meteen overduidelijk dat we geen GPS signaal meer hebben. Carel blijft maar rommelen aan de draden en zoekt de problemen te ver van de oorzaak.

Carel, ga aan de kant, dit schiet niet op. De VHF radio is ermee gestopt, omdat we achter het paneel (waar alle elektriciteit samenkomt) water lekkage hebben. Midden in het voedingsdraad heeft iemand extra een zwevende zekering gemaakt die vol gelopen is met water en gaan corroderen. Contacten schoonmaken, nieuwe zekering erin en de radio is weer in bedrijf.

Ook de draden van de navigatieunit zijn vochtig, door het rommelen aan de stekkers zijn ze losgekomen. Maar waarschijnlijk hebben twee van de vier stekkers nooit goed gezeten, omdat ze in principe afgesloten worden met een marionetsluiting. Die verdomde installatie monteurs.. grrr.

Na een intensieve dag en een koele cabine, kan ik eindelijk echt heerlijk slapen op de boot.

16-04-2016 – Dag 211! Wakker geworden voor mijn nachtshift en om 5 uur ’s morgens begint de dag, wat een ongelooflijk prachtige dag! De weer goden zijn ons niet eerder zo gunstig gezind geweest. Gemiddeld 15 knopen wind en lage golven. Ongeveer 50 nautical miles uit de kust kunnen we Bali zien, de telefoons beginnen ook weer te piepen. Yess, we hebben het gehaald!

Bij een koers van 120 graden zeilen we recht op Lombok strait af, helaas is 120 graden iets te scherp aan de wind (althans voor de genua) dus zeilen we op 147 graden. Opzich lijkt dat verschil niet zo groot, maar wanneer je dat koers verschil voor meer dan 15 uur aanhoud, zijn het toch bijna 25 nautical miles die je goed moet maken. Aan het begin van de avond beginnen we met opkruisen om bij Lombok strait uit te komen.

Na het eten ga ik vrij snel horizontaal, zodat ik mijn nachtshift kan draaien en toch fris op Bali aankomen.

17-04-2016 – Dag 212! Om twee uur ’s nachts word ik gewekt om een nacht shift te doen. We beginnen net aan Lombok strait, de stroming is hier zo krachtig dat we zonder zeilen een snelheid halen van 7.5 knopen. Carel wil Nusa Lembongan aan de onderzijde passeren, ik begrijp niet zo goed waarom, maar Carel is de kapitein.

Er zijn niet zo veel boten op het water, alleen 3 Indonesische ferry’s weten het op een bepaald moment te versieren dat ze tegelijk binnen 1.5 zeemijl om onze boot heen varen. Grrrr, maar het gaat goed en het volgende moment zijn ze alweer ver bij mij vandaan.

We komen in de stroomversnelling terecht die ik nog ken van mijn eerdere Bali vakantie, gelukkig zijn de omstandigheden nu lang niet zo gevaarlijk en vrij eenvoudig enteren we Bali Marina. We krijgen een steiger toegewezen en (zo goed is het nog nooit gegaan) we meren aan.

Bij ons zware gesprek van vorige week hadden Carel en Young gezegd dat ze het heel vervelend vonden dat Jan en ik niet hadden geholpen met het schoonmaken van de boot bij aankomst (ze hadden toen helemaal niet tegen mij gezegd dat ze de boot gingen schoonmaken, maar vooruit). Ik zal het dit keer beter doen, ik regel de wateraansluiting, pak een emmersop en borstel en begin in de brandende zon het dek te schrobben (en ik doe het met plezier!!). Rond twee uur ’s middags is de boot schoon en Young geeft aan dat Carel en zij even gaan rusten. Ik ben niet moe dus ik besluit een rondje te gaan wandelen, echt Marina Bali is een grote aanfluiting. Er liggen dan wel hele dure motorjachten, maar de steigers zijn half gezonken en de faciliteiten zijn smerig en slecht onderhouden. Ik loop verder langs de rest van het terrein en omgeving en rond 4 kom ik weer terug bij de boot. Young en Carel hebben hevige ruzie en ik hoor Young huilen…… Puuh, misschien niet het juiste moment om terug te komen. Ik loop weer weg en per toeval ontvang ik een onbeveiligd wifi signaal van de buren, internetten is wel even fijn na 9 dagen in afzondering geleefd te hebben. Mijn moeder is vast bezorgd en daarnaast is mijn zus jarig!

Om half 6 besluit ik het nog eens te proberen, de ruzie is voorbij, maar Young staat haar tas in te pakken en Carel zit heel demonstratief aan een biertje. Ik zeg “oahj, do we need to talk about something??”. Carel zegt “Yess, Young is leaving the boat and you also have to leave….. we don’t continue” ik zeg “hmm, why what happened?” Carel zegt “I think that you and Young are having an affair!”……………………. Toen brak mijn klomp en alle klompen die ik ooit gehad heb! Carel begint een relaas over waarom hij dat denkt en wat er is voorgevallen, ik sta echt perplex!

Als je dus te veel je best doe op een boot en iedereen probeer te helpen kan dat ook vertaald worden naar “je probeer mijn vrouw te versieren”….. Er wordt nog wat heen en weer geroepen tussen Young en Carel en Young probeert mij uit te leggen waarom ze niet langer op de boot kan blijven. Tegelijkertijd vertelt Carel mij dat Young het uur daarvoor gezegd heeft dat ze hem haat en geen seconde meer bij hem in de buurt wil zijn. Hij roept wat over de scheiding en dat het hem toch niet interesseert…. Goh waar ben ik nu weer in beland…..

Young pakt uiteindelijk daadwerkelijk haar tas en gaat. Sta ik daar met Carel, hij gaat maar door en gaat maar door. Uiteindelijk heb ik hem stil en stel hem heel duidelijk de vraag: “Carel you have to say, and say it, what is your sollution?” hij zegt “you have to leave”.

Okee, ik pak mijn tas in (steel nog even en nieuwe tandpasta mee:p) en vraag als laatste “Carel, do you really but really really think that any of my intensions on this boat where to take your wife??” hij zegt “No”. Puuh ik wou al zeggen…..

Ik neem mijn tas en ga bij de uitgang van de marina staan wachten. Gelukkig had ik al met tante Annerie afgesproken om mij op te halen vandaag.

Om 19.30 komen Ron, Guuda en Annerie met de taxi en kan ik mijn ei kwijt. Even later komen we aan bij Buana Bali, ik wil nog even een biertje gaan drinken bij The New Queen, maar moet helaas constateren dat ze alweer dicht zijn voor vandaag.

18-04-2016 – Dag 213! Vol ongeloof word ik wakker, Ketut maakt een lekker ontbijtje voor me. Ron en Guuda hebben besloten om naar White Sand Beach te gaan, goed idee. Dagje niksen kan ik wel gebruiken.

’s Middags terug bij het huisje heb ik weer wifi en ontvang ik een berichtje van Young. Of ik terug wil komen naar de boot. Ik zeg is goed en we spreken voor morgen af.

’s Avonds probeer ik The New Queen opnieuw en gelukkig heeft Joppie nu wel een biertje voor me. Toch leuk om al die mensen hier weer te zien!

19-04-2016 – Dag 214! Annerie was door Suly uitgenodigd om bij haar school te komen lunchen. Annerie kan niet, dus misschien is het leuk als ik ga. Om half tien ben ik bij de school en word ik door de directeur begeleid naar een klaslokaal. Ze noemen het een Meet and Greet met Monarchie Chandidase de school voor gastvrijheid in hotels, restaurants en cruiseschepen.

Eerst wordt een filmpje afgespeeld met informatie over de school en iedereen die er werkt, daarna geeft de directeur een presentatie. En hoe is het mogelijk…. Zo een beetje alles wat ik op de IVA geleerd heb om niet in een presentatie te doen….. hebben ze hier in de presentatie gedaan, maar vooruit de directeur was niet zenuwachtig om te presenteren.

Na een ellendig lange presentatie die ik ook nog eens niet kon verstaan, werd ik naar het restaurant van de school begeleid. Dit was zeer aardig voor elkaar, de leerlingen hebben heerlijk gekookt en brengen het geleerde perfect in de praktijk.

Later in de middag rij ik met een gehuurde scooter terug naar Marina Bali, ik heb de Holland Shirts die ik voor Carel uit Nederland heb laten komen mee gebracht. Wanneer ik de boot enter is de sfeer heel gespannen, maar Young is nog op de boot!

Ik breek het ijs door de t-shirts te geven, daarna vraagt Carel waarom ik ben terug gekomen. Ik geef meteen heel duidelijk aan dat ik niet ben terug gekomen om mijn verdere positie op de boot te bespreken, naar mijn inziens is er geen stabiele grond voor een verdere samenwerking.

Carel vindt het heel jammer en had op een ander antwoord gehoopt, gelukkig lukt het daarna wel om de situatie als volwassene te bespreken. En daar ben ik blij om!

Het lukt mij zelfs om ter tafel te brengen dat ik me nu aardig gebruikt voel en dat er weinig gedaan kan worden om mijn gevoel te laten veranderen. Maar als er dan iets zou zijn…… dan zou dat een financiële vergoeding zijn. En dat doet hij dan ook, we spreken een klein bedrag af. Daarnaast geef ik Carel nog wat tips over kapitein zijn, iedereen moet de mogelijkheid hebben om te leren.

We nemen afscheid.

Op de steiger van Marina Bali klop ik bij de andere boten aan, waarvan de eigenaar aanwezig is. Helaas vertrekt niemand op korte termijn. Met mijn gehuurde scooter rij ik naar Seranang eiland, hier liggen veel pleziervaartuigen voor anker. Op zich is dat mooi, maar je kan zo niet even bij ze aankloppen. Bij de steigers is er een local met zijn bootje bezig, ik vraag hem of we even tussen de zeilbootjes door kunnen varen. Bij een catamaran heb ik tuk, helaas vertrekken ze zelf pas in juli, maar vrienden van hun zijn op weg naar Bali en gaan meteen verder. We wisselen contact gegeven uit, nu maar hopen.

20-04-2016 – Dag 215! Bij Annerie slaap ik op de bank en in vergelijking met de boot slaapt het echt prima. Maar ik word toch wat eerder wakker dan in een bed. Nog maar een keer naar Seranang, gister had ik het nummer van ene Peter gekregen en we hebben afgesproken. Het is een kort maar nuttig gesprek. Hij kent iemand die op korte termijn naar Nieuw Zeeland wil zeilen, zodra hij het nummer van de kapitein heeft, informeert hij mij.

Bij nog wat andere blanke mensen in de omgeving, stel ik vragen en deel ik mijn idee. Je weet maar nooit!! Terug in Chandidasa speur ik het internet af naar mogelijke, best frustrerend als dingen niet meer helemaal gaan zoals je in gedachte had :p.

’s Avonds naar de gym, een filmpje en ik ontvang het nummer van meneer Morgan!

21-04-2016 – Dag 216! ’s Ochtends bel ik als eerste dhr. Morgan, hij vertrekt inderdaad binnen een week naar Nieuw Zeeland, maar hij denkt dat het moeilijk wordt om mij mee te nemen op de boot. De Indonesische douane schijnt nogal moeilijk te doen over het toevoegen van personen op de crewlist.

Okee, helaas. Dan andere plannen maken, wat wil ik waar ga ik heen?!? Goh, dat is nog best moeilijk…. Ik wil nog zo veel! Ga ik naar Australië – het lijkt me fantastisch om daar een auto te kopen en daar een tijdje rond te rijden…. Maarja, is wel weer erg duur….. Ga ik terug naar mijn oorspronkelijke plan, Thailand, Myanmar en India… Of zijn er misschien toch nog andere mogelijkheden op crewbay….. Eerst nog maar een tijdje bij mijn tante relaxen, misschien komt er nog iets op mijn pad….

’s Middags lunchen met Annerie en ’s avonds sloof ik mij even uit in de gym.

Wat een verhaal en wat een belevenissen, nu weer door!